Nadczynność tarczycy indukowana jodem

Nadczynność tarczycy indukowana jodem, jod-Basedow (ang. Jod-Basedow effect) – nadczynność tarczycy będąca powikłaniem po jatrogennej, nadmiernej ekspozycji na związki jodu. W części przypadków rozwija się na tle predyspozycji do choroby Gravesa-Basedowa, stąd nazwa eponimiczna. Częściej na nadczynność tarczycy indukowaną jodem zapadają osoby leczone z powodu wola guzkowego lub pojedynczego guzka autonomicznego tarczycy. Jest też rzadkim powikłaniem po zawierających jod środkach kontrastowych, stosowanych np. podczas koronarografii[1]. Termin wprowadził Emil Theodor Kocher w 1910 roku[2].

Przypisy

  1. ↑ Barbara Jarząb, Ewa Płaczkiewicz-Jankowska, Nadczynność tarczycy, [w:] Piotr Gajewski (red.), Interna Szczeklika 2019, Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 1338, ISBN 978-83-7430-591-4.
  2. ↑ Kocher Th. Über Jodbasedow. Arch Klin Chir 92, ss. 1166–1193, 1910

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.