Johann Ritter von Friedel

Johann Ritter von Friedel
ilustracja
tytularny generał major tytularny generał major
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1816
Sanok

Data i miejsce śmierci

18 września 1898
Wiedeń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier

Główne wojny i bitwy

Powstanie węgierskie 1848
Wojna francusko-austriacka

Odznaczenia
Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) II Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Zasługi św. Michała (Bawaria) Order Gwelfów (Hanower)

Johann Ritter von Friedel (ur. 6 stycznia 1816 w Sanoku, zm. 18 września 1898 w Wiedniu) – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej Armii, w ojczyźnie znany jako Soldatenkind[1].

Życiorys

Johann Friedel urodził się jako syn sierżanta Johanna Friedla pełniącego służbę w galicyjskim Sanoku. Po ukończeniu szkoły kadetów Friedel rozpoczął służbę w 7 karynckim pułku piechoty. Tam też dosłużył się stopnia oficerskiego. Był uczestnikiem kampanii węgierskie w latach 1848 i 1849. W 1849 roku awansowany został do rangi adiutanta korpusu. W 1858 awansowany do stopnia majora, pełniącego zadania w kancelarii wojskowej. W roku 1859 brał udział w kampanii włoskiej.

13 czerwca 1862 uzyskał nobilitację. W 1879 kolejny awans na stopień pułkownika i pracę w sekretariacie Hofbaukomitee jako poborca skarbowy. Był również pracownikiem biura Mistrza Dworu (niem. Obersthofmeisteramt) cesarza Franciszka Józefa[2]. 1 marca 1892 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała majora[3].

Za zasługi i szczególną działalność na rzecz Klagenfurtu został uznany honorowym obywatelem tego miasta. Jego imieniem nazwane zostały Wzgórze Friedela, Nabrzeże Friedel i Friedelstraße.

Odznaczenia

Odznaczenia von Friedla to między innymi[2]:

Przypisy

  1. Johann Siebmacher’s grosses und allgemeines Wappenbuch. 1879 „ein im Kriege tapfrer, auch im Frieden brauchbarer Soldat”.
  2. 1 2 Staatshandbuch 1881 ↓, s. 15.
  3. Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 50.

Bibliografia