John Levy

John Levy
Ilustracja
John Levy (1947)
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1912
Nowy Orlean

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 2012
Altadena

Instrumenty

kontrabas

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Powiązania

Milt Hinton, George Shearing

Zespoły
The George Shearing Quintet
Strona internetowa
Od lewej: Denzil Best, Al Casey i John Levy, 1947

John Levy (ur. 11 kwietnia 1912 w Nowym Orleanie, zm. 18 listopada 2012 w Altadenie)[1][2] – amerykański kontrabasista jazzowy oraz przedsiębiorca muzyczny. Pierwszy w Stanach Zjednoczonych afroamerykański agent i menadżer w świecie muzyki jazzowej i popularnej[1]. Prowadził sprawy najwybitniejszych wykonawców estradowych. Laureat NEA Jazz Masters Award 2006[1].

John Levy: Zostaliśmy powołani na tę ziemię z jakiegoś powodu: żeby pomagać ludziom sięgać po ich możliwości[3].

Życiorys

Był wnukiem niewolników z plantacji Plaquemines Parish w stanie Luizjana[4][5]. Jego ojciec, John, pracował na kolei jako palacz w parowozowni, rozpalający paleniska w lokomotywach i przygotowujący je do drogi[4][6]. Matka, Laura z d. Hagen, była wykwalifikowaną pielęgniarką i położną[1][4]. Gdy miał pięć lat, rodzina przeniosła się z Nowego Orleanu do Chicago. Ojciec zmienił pracę i zatrudnił się w rzeźni, gdzie oprawiał skóry ubitych zwierząt[6].

Na kontrabasie zaczął grać w Wendell Phillips High School, szkole średniej, której nie skończył[6]. Za radą zatroskanej o jego przyszłość nauczycielki podjął pracę na poczcie, ale tylko na krótko[4]. Stracił ją bowiem wskutek wielkiego kryzysu. Wtedy zaczął ustawiać numery taneczne i promować tancerzy. Po odwołaniu prohibicji zajmował się reklamą występów artystycznych oferowanych w klubach Chicago[6]. Nieco wcześniej kontynuował także naukę gry na kontrabasie pod okiem starszego kolegi ze szkoły Milta Hintona oraz Trucka Parhama[6]. Zaczął również występować z lokalnymi zespołami.

W 1944 wyjechał z Chicago do Nowego Jorku, żeby podjąć pracę z triem skrzypka Stuffa Smitha, który miał angaż w klubie Onyx. Trzecim członkiem grupy był pianista Jimmy Jones. W następnych latach grał z wieloma znakomitościami jazzu, m.in. saksofonistą Benem Websterem, perkusistą Buddym Richem, pianistami Errolem Garnerem i Billym Taylorem, oraz wibrafonistą Miltem Jacksonem. W 1948 akompaniował Billie Holiday w wypełnionej po brzegi Carnegie Hall podczas pierwszego koncertu wokalistki po opuszczeniu więzienia[1].

W 1949 pianista George Shearing usłyszał go w klubie Birdland, grającego w big-bandzie Buddy’ego Richa. Zaproponował mu z pozytywnym skutkiem przejście do swojego kwintetu, w którego składzie znajdował się wówczas sławny klarnecista Buddy DeFranco[1]. Z upływem czasu i wzrostem liczby koncertów zagranych na tournées, zaczął przejmować w zespole Shearinga obowiązki menadżera trasy. W rezultacie w 1951 zrezygnował z grania i objął w pełnym zakresie funkcję menadżera grupy[1]. W ten sposób otworzył nowy rozdział w historii amerykańskiego showbiznesu i rozpoczął karierę zawodową, która była jego udziałem przez następne pół wieku[1]. Jako menadżer osobisty zarobił dla swoich klientów miliony dolarów, a wielu z nich doprowadził od anonimowości do globalnego sukcesu[2]. W ramach firmy The John Levy Enterprises zajmował się ponad osiemdziesięcioma pięcioma artystami m.in. takimi, jak saksofoniści Stanley Turrentine oraz Nat i Cannonball Adderleyowie, wokaliści Joe Williams, Betty Carter, Roberta Flack, Abbey Lincoln, Carol Sloane, Dakota Staton, Les McCann, Randy Crawford i Nancy Wilson, pianiści Herbie Hancock, Shirley Horn, Ahmad Jamal i Ramsey Lewis, trębacz Freddie Hubbard, flecista Herbie Mann oraz gitarzysta Wes Montgomery[1][7]. Jedynym jego klientem spoza świata muzyki był aktor, prezenter telewizyjny i stand-uper Arsenio Hall[1].

Zmarł w swoim kalifornijskim domu w obecności żony. Miał 99 lat.

Małżeństwa i dzieci

Był czterokrotnie żonaty[7]. Trzy małżeństwa zakończyły się rozwodem. Z pierwszą żoną, która nosiła imię Gladys, chodził do tej samej szkoły średniej[4]. Miał z nią troje dzieci: Vincenta, Michaela i Pamelę[7]. Drugą małżonką (1964–1972) była aktorka i tekściarka Gail Fisher[7]. Para doczekała się dwóch córek: Samary i Jole. Czwartą wybranką została Devra z d. Hall[7]. Była córką gitarzysty Jima Halla[3]. Z Devrą pozostał do końca życia[2].

Wybrana dyskografia

  • 1943 Stuff Smith – The 1943 Trio (Progressive)
  • 1945 Erroll Garner – Penthouse Serenade (Savoy)
  • 1991 Billie Holiday – The Complete Decca Recordings (GRP)
  • 2000 Billy Taylor – Billy Taylor – 1945-1949 (Classics)
  • 2001 George Shearing – Complete Savoy Trio and Quintet Sessions (Jazz Factory)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Autobiografia

  • John Levy, Devra Hall, Men, Women and Girl Singers – My Life As a Musician Turned Talent Manager, wyd. Beckham Publications, 2008, ISBN 978-0931761744

Nagrody i wyróżnienia

  • 1997 Wprowadzenie do Międzynarodowego Panteonu Sław Jazzu (The International Jazz Hall of Fame)[1]
  • 2002 Nagroda za całokształt osiągnięć (The Lifetime Achievement Award) przyznana przez Los Angeles Jazz Society[1]
  • 2006 NEA Jazz Masters Award

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 John Levy. National Endowment for the Arts. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).
  2. 1 2 3 Lushlife – The virtual home of John Levy. lushlife.com. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).
  3. 1 2 John Levy dies at 99 – personal manager for jazz greats. „Los Angeles Times”. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 Interview with John Levy. jazzday.com. [dostęp 2024-10-05]. (ang.).
  5. ↑ Men, Women & Girl Singers. snapsizzlebop.com. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).
  6. 1 2 3 4 5 John Levy – Interview, part 1. JazzWax. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).
  7. 1 2 3 4 5 John Levy, Manager to Countless Jazz Luminaries, Dies at Age 99. Jazz Corner. [dostęp 2024-10-04]. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.