Julian Kuszpit
 starszy posterunkowy PP | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17–21 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Posterunek PP w Belinowie |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Julian Kuszpit, ps. Feliks Marynowski[1][2] (ur. 23 stycznia 1889 w Gródku, zm. 17–21 kwietnia 1940 w Kalininie) – starszy posterunkowy Policji Państwowej, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 23 stycznia 1889 w Gródku, w ówczesnym powiecie tomaszowskim guberni lubelskiej, w rodzinie Feliksa i Antoniny z Zabłockich[3][1]. Ukończył trzy klasy szkoły powszechnej[4]. Z zawodu był kowalem[2]. W czasie I wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[3]. Był więziony z powodu działalności niepodległościowej[2]. Od lat 20 XX w. służył w Policji Państwowej. Początkowo pełnił służbę graniczną w Rubieżewiczach, a następnie w powiecie wołożyńskim[3]. Na początku lat 30. XX w. mieszkał w Rawie Ruskiej przy ul. Kilińskiego 30, a później w Uhnowie[1]. Do września 1939 pełnił służbę na Posterunku PP w Belinowie[4][5].
W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Ostaszkowie[4]. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[4]. Między 17 a 21 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje[4]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje[6].
Postanowieniem nr 112-52-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7].
Był żonaty, miał dwoje dzieci[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8][1][9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[3]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[3][2]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-22].
- 1 2 3 4 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-22].
- 1 2 3 4 5 6 Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 474.
- 1 2 3 4 5 6 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 635.
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 474, tu Bolimów.
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. LXXVI.
- ↑ Łojek 2008 ↓, s. 218.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-21].
Bibliografia
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном. Лариса Еремина (red.). T. 1: Биограммы военнопленных А–Л. Moskwa: Общество «Мемориал», 2019. ISBN 978-5-6041921-4-6.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 1 A–Ł. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej. W: Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 23: Zbrodnia katyńska między prawdą a kłamstwem. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 2008. ISSN 1426-4064.