Julian Tarnawski (prawnik)

Julian Franciszek Tarnawski

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1908 Okno
Data i miejsce śmierci	13–14 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania wrześniowa

Julian Franciszek Tarnawski (ur. 29 stycznia 1908 w Oknie, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski prawnik, sędzia grodzki, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Syn Jana i Julii z Patraszewskich urodzony 29 stycznia 1908 we wsi Okno w ówczesnym powiecie horodeńskim Królestwa Galicji i Lodomerii^[1].

W 1930 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie^[2][1][3] i rozpoczął pracę w Rudkach koło Lwowa, a następnie aplikował w sądzie w Samborze^[2]. W 1935 został przeniesiony do Oleska, a w następnym roku mianowano go asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego we Lwowie^[2]. 21 stycznia 1938 został mianowany sędzią grodzkim w Olesku^[4].

Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty^[3] przy 17 pułku piechoty^[1]. 1 grudnia 1932 mianowany podporucznikiem^[5]. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937^[2] i 198. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. Przydzielony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie^[1].

Został zmobilizowany w sierpniu 1939^[2]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 wzięty do niewoli w rejonie miasta Zaleszczyki w obwodzie tarnopolskim^[2] przez Armię Czerwoną, a następnie przekazany NKWD i wywieziony w głąb Rosji. W kwietniu 1940 znajdował się na liście jeńców w obozie w Kozielsku^[2], skąd 3 kwietnia 1940 wysłał ostatni list do żony ^[2]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego^[2] – lista wywózkowa 022/3 z 9 kwietnia 1940^[2][1]. Między 13 a 14 kwietnia 1940 został zamordowany strzałem w tył głowy w Katyniu^[2][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu^[6][7]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne^[8][9]. Po odkryciu mogił katyńskich wiosną 1943 jego ciało udało się zidentyfikować w toku ekshumacji nadzorowanych przez władze niemieckie^[10] pod numerem 1537^{[11][12][2][1][13][3]} – dosłownie określony jako Tarnowski Juljan (raport dzienny z 8 maja 1943)^[2]. Przy jego szczątkach znaleziono wizytówki własne, listy, fotografię^[14] oraz medalik^[13]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01537, wskazany jako wojskowy, sędzia grodzki – Tarnowski Juljan^[14].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana^[15][16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007^[17] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[18][19].

13 kwietnia 2016, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w ogrodzie Pałacu Prezydenckiego został zasadzony Dąb Pamięci poświęconego wszystkim Ofiarom Zbrodni Katyńskiej, certyfikat z numerem 1^[20][21][22].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

• Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.