Juliusz Herman

Juliusz Herman (ur. w 1858, zm. 1 kwietnia 1933 w Warszawie^[1]) – polski przedsiębiorca, kolekcjoner sztuki, malarz i muzyk.

Był synem warszawskiego przedsiębiorcy o tym samym imieniu, który zostawił mu w spadku sklep fortepianów^[2] oraz firmę spedycyjną prowadzoną przez Juliusza juniora do końca życia^[3]. Herman był absolwentem politechniki w Rydze^[4]. Oprócz prowadzenia firm, na przełomie XIX/XX w. wraz z grupą innych przedsiębiorców i arystokratów, administrował warszawskimi tramwajami konnymi, przekształcając je w elektryczne^[5]. Działał też w Zgromadzenia Kupców m. Warszawy i od 1925 do śmierci kierował nim (jako tzw. starszy)^[6]. Ponadto miał majątek ziemski w Piasecznicy, a w Warszawie mieszkał przy ul. Świętokrzyskiej 32^[7].

Dzięki własnemu przedsiębiorstwu transportowemu był dobrze sytuowany finansowo^[8] i mógł oddawać się swoim pasjom, jakimi było malarstwo i muzyka. W zakresie sztuk pięknych kształcił się u Wojciecha Gersona, zaś w 1887 podjął studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1894 został członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych^[9], a od 1904 do 1914 był jego wiceprezesem, ponadto w 1920 r. uzyskał godność członka honorowego^[10]. W swoim malarstwie używał głównie technik pastelu i akwarelowej, rzadziej olejnej^[11]. Herman stworzył także wartościową prywatną kolekcję ówczesnego malarstwa polskiego^[12][13].

W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie są dwa dzieła Hermana, w tym autoportret^[14].

Herman zajmował się też muzyką, m.in. skomponował muzykę do piosenki Lucjana Rydla "Słyszysz Haniu", ponadto był wiolonczelistą - amatorem. Zaangażował się również w powstanie Filharmonii Warszawskiej^[15].

Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim^[16].

• Ryszkiewicz A., 1979: W: Herman Juliusz. Bartnicka-Górska H. i in.: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, tom III. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Polska Akademia Nauk, strona 54.
• Zawadzka A., 2024: Juliusz Herman (1858–1933) – warszawski kolekcjoner, artysta i przedsiębiorca. Cenne bezcenne utracone, 1(104)–2(105), s. 56-61.