Juliusz Roman Heinzel
 | |
 porucznik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca |
przemysłowiec |
| Odznaczenia | |
   | |
Juliusz Roman Piotr Ryszard Heinzel (ur. 5 grudnia 1899 w Łodzi, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, przemysłowiec łódzki, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Juliusza Teodora i Anny z Geyerów urodzony 5 grudnia 1899 w Łodzi[1]. Był wnukiem Juliusza, przemysłowca pochodzenia niemieckiego[2].
W 1918 wstąpił na ochotnika Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty oraz Szkołę Podoficerów Jazdy. W 1920 walczył w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 16 pułku ułanów, jako dowódca szwadronu. Za czyny męstwa pod miejscowością Gremzdy Polskie został odznaczony Orderem Virtuti Militari[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku; został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1920 roku. Do 1921 służył w 16 puł. W 1921 został przeniesiony do rezerwy. W 1927 i 1931 odbył ćwiczenia rezerwy w 16 puł.[1] W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie[4]. W tym samym roku w 17 puł. odbył kolejne ćwiczenia[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[5].
Po przejściu do rezerwy rozpoczął naukę na Uniwersytecie Poznańskim. Po śmierci ojca wrócił do Łodzi, gdzie w latach 1922–1925 pracował w Zarządzie Towarzystwa Przemysłowego J. Heinzel. Od 1925 prowadził swój majątek Julianów pod Łodzią[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[6]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 3558[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[7][8][9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[10][11][12].
Był żonaty i miał syna Juliusza, który od czasu ucieczki przed Armią Czerwoną mieszka w Bochum[13].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3353 – 30 czerwca 1921[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 161.
- ↑ Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 80. ISBN 83-87522-23-6.
- ↑ XV–lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich (1919–1934). 1934, s. 42.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 598.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 593.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 86 [dostęp 2024-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Gdzie są Niemcy z tamtych lat - wspomnienia łódzkich Niemców. Sag mir, wo die Deutschen sind - Erinnerungen der lodzer Deutschen. Praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej. Wydawnictwo Literatura, Łódź 1999, S - 23, język polski i niemiecki; ISBN 83-87080-91-8
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1151, jako ppor. Juliusz Heicel.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.