Kamienica Dawida Szmulewicza w Łodzi

Kamienica Dawida Szmulewicza
Zabytek: nr rej. A/68 z 20.01.1971[1]
Ilustracja
Stan obecny (2017)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

ul. Piotrkowska 37

Typ budynku

kamienica

Styl architektoniczny

secesja

Architekt

Gustaw Landau-Gutenteger

Kondygnacje

5

Rozpoczęcie budowy

1903

Ukończenie budowy

1904

Pierwszy właściciel

Dawid Szmulewicz

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dawida Szmulewicza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dawida Szmulewicza”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dawida Szmulewicza”
Ziemia51°46′17,30″N 19°27′21,63″E/51,771472 19,456008

Kamienica Dawida Szmulewicza – kamienica znajdująca się przy ulicy Piotrkowskiej 37 w Łodzi.

Historia

Posesja przy ulicy Piotrkowskiej 37, należała w 1887 roku do Icka Lejba Kona. Stał tam wtedy parterowy budynek frontowy, z przylegającą do niego jednopiętrową oficyną, a od południowej granicy znajdowała się trzypiętrowa oficyna. W 1894 roku właścicielem działki został Dawid Szmulewicz.

Na zamówienie Szmulewicza w 1903 roku wzięty architekt Gustaw Landau-Gutenteger opracował projekt nowej kamienicy, o elewacji w modnym wówczas stylu secesji, z oficynami. Projekt zrealizowano w 1904 roku[2]. W roku 1945 w kamienicy otwarto pierwszą w Łodzi wypożyczalnię książek dla dzieci i młodzieży[3].

Budynek wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A/68 z 20.01.1971[1].

Architektura

Jest to imponująca pięciokondygnacyjna, secesyjna kamienica czynszowa, zwiastująca swoją formą nadejście modernizmu[3] z uwagi na jasne oraz wyraziste podziały elewacji, a także oszczędnie stosowany detal[4]. Kamienica została wzniesiona na planie prostokąta, z wykuszem na osi, z dwoma oficynami od zachodu, ustawionymi skośnie do budynku frontowego i jedna poprzeczną zamykającą podwórze od zachodu. Oficyny są trzypiętrowe z poddaszami. Wykusz przez trzy piętra, na planie prostokąta, wsparty na wolutowych wspornikach nad parterem, zakończony jest u szczytu balkonem. Nad najwyższą kondygnacja wznosi się ciekawa, smukła kopuła nakryta hełmem. Nadproża okien fasady ozdobione są ornamentem o charakterze secesyjnym: liście, wstęgi, głowy lwów i maski kobiece (maszkarony). Okna na pierwszym i czwartym piętrze prostokątne, wąskie i wysokie.

Okna pierwszego, czwartego piętra i okna w górnej części wykusza zamknięte łukiem odcinkowym – spłaszczonym. Architekt zaprojektował również stolarkę drzwi i okien, bramę i kraty o delikatnym, charakterystycznym dla secesji rysunku. Zachowała się dekoracja bramy wjazdowej, balustrada schodów, a także sztukatorski wystrój pomieszczeń i klatek schodowych. Parter kamienicy został przebudowany.

Przypisy

  1. 1 2 Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2020-02-07].
  2. ↑ Anna Rynkowska, Ulica Piotrkowska, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1970, s. 191, ISBN 978-83-939822-4-0.
  3. 1 2 Sławomir Krajewski, Jacek Kusiński: Spacer pierwszy. Ulica Piotrkowska. Łódź: Wydawnictwo Jacek Kusiński, 2008. ISBN 978-83-927666-4-3.
  4. ↑ Krzysztof Stefański, Błażej Ciarkowski, Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2018, s. 19.


Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.