Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku

Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Adres

ul. Adama Mickiewicza 4
(Śródmieście)

Typ budynku

kamienica

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku”
Ziemia49°33′36,757″N 22°12′09,097″E/49,560210 22,202527

Kamienica przy ul. Adama Mickiewicza 2 w Sanoku – budynek położony w Sanoku.

Historia

Kamienica jest położona w początkowym biegu ulicy Adama Mickiewicza po stronie wschodniej. Jest to budynek parterowy[1].

Pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 845[2]. 21 kwietnia 1909 Klara i Salomon Ramerowie nabyli po połowie prawo własności ciała hipotecznego do nieruchomości nr 845[3]. Tam we własnym domu oboje zamieszkiwali od 10 września 1910 do końca lat 30[3][2][4][1]. Do współczesności na drzwiach wejściowych zachowały się inicjały „SR” i „KR” (żoną Salomona Ramera była Klara Ramer)[3]. Oboje mieli córkę Jadwigę (ur. 1900, zginęła w obozie Auschwitz) i syna Seweryna (1903–1992)[3].

W latach 30. II Rzeczypospolitej budynek figurował przy ulicy Adama Mickiewicza pod numerem 2 (stan z 1931)[2], pod numerem 4 (1931/1932)[5], 2 (1938, 1939)[6][7][3].

Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej w wyniku wydania przez naczelnika powiatu 28 arca 1941 zarządzenia konfiskaty prawo własności kamienicy Ramerów wcielono na rzecz Generalnego Gubernatorstwa[3].

Po nadejściu frontu wschodniego i wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej (1944), w budynku ulokowano pocztę, która funkcjonowała tam przez okres kilku miesięcy (na krótko przed tym spaleniu uległ dotychczasowy gmach poczty przy ul. Jana III Sobieskiego 7[1]). Według wspomnień Alfreda Burnatowskiego pocztę uruchomiono ponownie we wrześniu 1944[8]. Po tym jak wojska radzieckie wyjechały z Sanoka, pocztę umieszczono w wynajętym budynku przy ulicy Tadeusza Kościuszki[1]. Po nastaniu Polski Ludowej w byłej kamienicy Ramera u zarania działało dowództwo grupy wojsk, gdzie rozpracowywano zbrojne oddziały ukraińskie oraz oddziały poakowskie[4]. W budynku funkcjonował także dom dziecka[4].

Na podstawie wniosku z 31 sierpnia 1948 w księdze wieczystej w dniu 20 lutego 1960 dokonano wykreślenia Generalnego Gubernatorstwa i przywrócono wpis uwzględniający poprzednich właścicieli[3]. Seweryn Ramer złożył wniosek o zwrot posiadania realności na jego rzecz, jednak po upływie 10 lat i stwierdzeniu, że nie objął nieruchomości w posiadanie, Sąd Powiatowy w Sanoku 19 marca 1970 postanowił, iż Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie własność opuszczonej nieruchomości [3].

W późniejszych latach w budynku funkcjonował żłobek[3]. W 1992 w kamienicy ulokowano bar mleczny „Smak”[1][9][3]. Od 1997 kamienica wraz z ogrodem stanowi mienie komunalne gminy miasta Sanoka[3]..

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 15 (98), s. 11, 8 września 1993.
  2. 1 2 3 Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 125.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Piotr Paszkiewicz. Co stało się z doktorem Salomonem Ramerem?. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48, s. 11, 1 grudnia 2023.
  4. 1 2 3 Julian Rudak. Poczta. Pamięć ułomna. „Nowiny”. Nr 134, s. 3, 13 lipca 1993.
  5. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 491.
  6. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  7. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2021-10-04].
  8. ↑ Alfred Andrzej Burnatowski: Dziennik młodzieńca. Sanok: Exodus, 1992, s. 27.
  9. ↑ Bar Smak. godzinyotwarcia24.pl. [dostęp 2021-10-04].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.