Karol Knabe

Karol Filip Knabe (ur. ok. 1830 w Radomiu, zm. 22 stycznia 1873 w Sanoku) – farmaceuta, aptekarz, powstaniec styczniowy.

Karol Filip Knabe^[1] urodził się około 1830 w Radomiu^[2][3][a]. Wywodził się z rodziny Knabe herbu Radwan^[2]. Był synem Mikołaja^[1] (kontroler w składzie Głównym Tabak w Radomiu^[4] wzgl. inspektor akcyzy tabacznej w Radomiu^[5]) i Karoliny z domu Loeben^[2]. Miał braci: Henryka, Aleksandra, Adolfa^[2][6]. W Radomiu funkcjonowała apteka rodziny Knabe^[7].

Uzyskał stopień magistra farmacji^{[8][1][9][10][2][11]} (według innej wersji miał dysponować stopniem doktora filozofii^[12]). Według stanu z 1856 był zatrudniony na stanowisku podaptekarza w aptece Juliusza Knolla w Łodzi (uczniem tamże był wtedy także jego młodszy brat Henryk, urodzony 1841 w Radomiu^[13]). W 1861 zamieszkiwał w Sielcach w powiecie warszawskim^[2].

Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863^[13]. Pełnił funkcję naczelnika powiatu pułtuskiego^[13]. Zagrożony aresztowaniem przez żandarmerię zbiegł^[13]. Przebywał w Dreźnie, gdzie był zaangażowany w organizację dostaw broni dla walczących w powstaniu (w walkach brał udział także jego brat Henryk)^[13][14]

W Warszawie był profesorem^[12]. Stamtąd przeprowadził się do Sanoka i tam zamieszkiwał^[11][12][15]. 12 czerwca 1869 został wybrany zastępcą prezesa zarządu oddziału sanockiego Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego^[12]. Był uczestnikiem Pierwszego Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Polskich, odbytego w dniach 12-18 września w 1869 w Krakowie^[11]. Sprawując posadę kancelisty Rady c. k. powiatu sanockiego uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 9 maja 1870 nadano prawo przynależności do gminy miasta Sanoka wraz z uwolnieniem od złożenia taksy czyli opłaty (wnioskodawcą był burmistrz Jan Okołowicz)^[16]. W 1872 zgłosił swój udział w organizowanej w Wiedniu Wystawie Powszechnej (Światowej) w dniach od 1 maja do 2 listopada 1873, przedstawiając w grupie III (industria chemiczna) smarowidło do wozów na sposób belgijski i olej do machin własnego wyrobu^[17].

10 listopada 1861 w Warszawie poślubił Zofię Julię Stefanię Lebel (córka lekarza dr. Ignacego Lebela)^{[8][18][2][1][19][20]}. Miał z nią córkę Wandę (ur. 1866)^[3], Anielę (ur., zm. 1867)^[8][10], syna Karola (ur. 1868)^[18], Juliana Mikołaja Józefa (ur., zm. 1870)^[1][9]. Na przełomie lat 60./70. zamieszkiwał na obszarze Posady Sanockiej w domu pod numerem 44^{[8][18][10][1][9]}, a do końca życia w Sanoku pod numerem 252^[3]. Do kresu swych dni pracował na stanowisku aktuariusza^[3].

Zmarł 22 stycznia 1873 w Sanoku na skutek apopleksji w wieku 43 lat^[3]. Został pochowany na cmentarzu w Sanoku w pogrzebie odprawionym przez ks. proboszcza Franciszka Salezego Czaszyńskiego 22 stycznia 1873^[3]. Wdowa po nim 3 lutego 1874 poślubiła w Krakowie Alfreda Budzyńskiego^[19][20].