Karol Morawski (generał)
 | |
| generał major | |
| Data i miejsce urodzenia |
1767 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Karol Morawski herbu Dąbrowa (ur. 1767 w Zauszu na Wileńszczyźnie, zm. 18 października 1841 w majątku Duszkowo, województwo mińskie) – generał brygady Księstwa Warszawskiego, generał major wojsk rosyjskich.
Życiorys
Syn Ignacego Feliksa Morawskiego i Teofilii Konstancji Radziwiłł córki Michała Radziwiłła[1]. Od wczesnej młodości oficer wojsk litewskich, w 1789 pułkownik i dowódca pułku, w 1792 bronił Rzeczypospolitej przed interwencją rosyjską i odznaczył się w bitwie pod Brześciem Litewskim.
Po zwycięstwie targowiczan opuścił służbę. Działał w Wilnie w spisku insurekcyjnym. Wyznaczony przez T. Kościuszkę na przyszłego Naczelnego Wodza wojsk litewskich. W 1794 w drodze do objęcia tej funkcji schwytany przez Rosjan i zesłany na Syberię. Uwolniony w 1796 przez cara Pawła. Od 1797 w służbie rosyjskiej w stopniu generała. Dosłużył się godności szambelana cara Aleksandra I. W 1812 w stopniu rosyjskiego generała majora wszedł do Armii Księstwa Warszawskiego i jako oficer przybocznego sztabu Napoleona I wziął udział w kolejnych kampaniach napoleońskich. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[2].
Po upadku Napoleona I powrócił na Litwę. Nie był represjonowany, gospodarował na swoich dobrach.
Odznaczony Orderem św. Stanisława (1790), Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (1792)[3][4], bawarskim Orderem Lwa Palatyńskiego (ok. 1790), francuskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Legii Honorowej (1814), neapolitańskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Obojga Sycylii (1814)[3],
Bibliografia
- Andrzej Romanow Morawski Karol (1767-1841) w Polski Słownik Biograficzny ton XXI wyd. 1976 s.729
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
Przypisy
- ↑ Dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Akcesy do konfederacji warszawskiej rządu i obywatelki Wielkiego Księstwa Litewskiego, podał Euzebiusz Łopaciński, w: Ateneum Wileńskie, r. XI, Wilno 1936, s. 355.
- 1 2 Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa 2018, s. 148
- ↑ Krzysztof Filipow, Order Virtuti Militari 1792-1945, Warszawa 1990, s. 19.