Karol Stańczyk

Karol Stańczyk
kapitan dyplomowany piechoty kapitan dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Karol Jan Stańczyk

Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1897
Sitkowce

Data śmierci

po 1945

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Kwatera Główna Armii „Warszawa”

Stanowiska

oficer sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Kawalerski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Korony (Belgia) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Karol Jan Stańczyk (ur. 26 kwietnia 1897 w Sitkowcach, zm. po 1945) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodzoił się 26 kwietnia 1897 w Sitkowcach, w ówczesnym powiecie lipowieckim guberni kijowskiej, w rodzinie Karola (zm. 1935), pracownika miejscowej cukrowni i Janiny z Kaweckich. W 1915 ukończył gimnazjum w Kijowie. 1 kwietnia 1916 został wcielony do armii rosyjskiej i skierowany do Kijowskiej Szkoły Wojskowej. 1 sierpnia tego roku, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i wcielony do 17 zapasowego pułku strzelców syberyjskich (ros. 17-й Сибирский стрелковый запасный полк) w Nowonikołajewsku. 1 kwietnia 1917 został przeniesiony do 49 pułku strzelców syberyjskich (ros. 49-й Сибирский стрелковый полк), stacjonujacego na froncie pod Brzeżanami. 17 czerwca tego roku został ranny.

2 stycznia 1920 został mianowany z dniem 1 stycznia 1920 porucznikiem w piechocie. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego[1]. W 1921 został przydzielony do Biura Ścisłej Rady Wojennej[2]. Jego oddziałem macierzystym był 33 pułk piechoty[2]. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1865. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony z Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych do macierzystego 33 pp z równoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[4][5]. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[6][7]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko kierownika referatu[8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu[9]. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[10]. Z dniem 30 listopada 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodzisk Mazowiecki. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12]. W latach 1936–1939 był zatrudniony w Polskim Instytucie Rozrachunkowym. Mieszkał w Warszawie przy ul. Filtrowej 59[13].

We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy jako oficer Oddziału IV Sztabu Armii „Warszawa”[14]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli, w której otrzymał numer jeniecki „5986”[15]. Początkowo został osadzony w Oflagu IV A Hohnstein, później został przeniesiony do Oflagu II B Arnswalde, a 16 maja 1942 do Oflagu II D Gross-Born. W nocy z 18 na 19 sierpnia 1942 został ciężko ranny, gdy obóz został zbombardowany przez lotnictwo. W lutym 1945 wrócił do Polski.

28 kwietnia 1935 ożenił się z Jadwigą z Ostapowiczów. Dzieci nie miał.

Ordery i odznaczenia

17 stycznia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[24].

Uwagi

  1. ↑ W „Rocznikach Oficerskich” 1923, 1924 i 1928 przy nazwisku Karola Jana Stańczyka umieszczono błędnie symbol Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari zamiast symbolu Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski[17][18][19].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 14 lutego 1920, s. 74.
  2. 1 2 3 Spis oficerów 1921 ↓, s. 117.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 78 z 12 sierpnia 1924, s. 444.
  5. ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 71.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925, s. 571.
  7. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 15.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 300.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 190.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 288.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930, s. 396.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 843.
  13. ↑ Spis abonentów 1939 ↓, s. 362.
  14. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 286.
  15. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-05-02].
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924, s. 21.
  17. 1 2 Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 69, 221.
  18. 1 2 3 4 Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 206.
  19. 1 2 Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927, s. 229.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 31 lipca 1925, s. 440.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925, s. 10.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 241.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-01].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.