Kartingowy Puchar Pokoju i Przyjaźni

Puchar Pokoju i Przyjaźni

Puchar Krajów Demokracji Ludowej
Puchar Przyjaźni Krajów Socjalistycznych

Zawody w Berlinie 1964
Państwo	Bułgaria  Czechosłowacja  NRD  Polska  Rumunia  Węgry  ZSRR
Dyscyplina	karting
Data założenia	1964
Data rozwiązania	1989

Puchar Pokoju i Przyjaźni, także Puchar Krajów Demokracji Ludowej i Puchar Przyjaźni Krajów Socjalistycznych – cykl wyścigów kartingowych, odbywający się wśród zawodników państw socjalistycznych w latach 1964–1989.

W ramach pucharu wyłaniano mistrza wśród kierowców i narodów. Pierwsza edycja cyklu odbyła się w 1964 roku, a wzięli w niej udział zawodnicy polscy, radzieccy, węgierscy i wschodnioniemieccy. Odbyły się wówczas trzy eliminacje (w NRD, Polsce i na Węgrzech). W pierwszych latach puchar zdominowali zawodnicy NRD, których gokarty były napędzane przez silniki MZ o pojemności 125 cm³^[1]. Pierwszym mistrzem został Winfried Parthum^[2]. Podczas zawodów w Szegedzie w 1968 roku śmiertelnemu wypadkowi uległ Klaus Schuring, któremu przyznano pośmiertnie tytuł mistrzowski^[3].

Do początku lat 70. tytuły dzielili między sobą kierowcy z NRD i ZSRR. W 1970 roku w zawodach zadebiutowała Czechosłowacja, która już rok później zdobyła mistrzostwo narodów, a kierowcy z tego kraju sześć razy z rzędu byli mistrzami w klasyfikacji kierowców^[4]. W sezonie 1974 w cyklu zadebiutowała Bułgaria, a w 1980 Rumunia^[5]. Puchar organizowano do 1989 roku^[6].

• Roman Wasiński: Rozwój kartingu w Polsce. Warszawa: WKiŁ, 1986. ISBN 83-206-0593-8.