Kazimierz Łukasiewicz (1891–1940)

Kazimierz Józef Łukasiewicz

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	4 marca 1891 Janów Lubelski
Data i miejsce śmierci	między 16 a 19 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski w Rosji 23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli 8 Pułk Piechoty Legionów Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II Komenda miasta Lubin
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Józef Łukasiewicz^[1][2] (ur. 4 marca 1891 w Janowie Lubelskim, zm. między 16 a 19 kwietnia^[3] 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej^[4].

Był synem Jana i Julii z Dudzińskich^[5]. Po ukończeniu szkoły elementarnej podjął w 1902 dalszą naukę w rosyjskim gimnazjum klasycznym^[6]. Uczestnik strajku szkolnego z 1905^[6]. Jako czynny członek Ochotniczej Straży Pożarnej w Janowie Lubelskim brał udział w konspiracyjnej pracy niepodległościowej^[6]. W 1909 wyjechał to Tifilisu, do przebywającego tam brata Piotra i podjął pracę zarobkową w charakterze kancelisty^[6]. Jako poddany rosyjski został powołany do wojska. W kwietniu 1916 rozpoczął naukę w Szkole Podoficerów Jednorocznych 218. zapasowego pułku piechoty, a następnie trafił do Tyfliskiej Szkoły Oficerskiej. Po jej ukończeniu został mianowany chorążym ze starszeństwem od 30 października 1916^[7]. Od listopada 1916 służył jako dowódca kompanii w wojskach rosyjskich kwaterujących w Persji^[8]. Brał udział w I wojnie światowej, a po wybuchu rewolucji bolszewickiej, opuścił szeregi armii rosyjskiej i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej^[5]. Zaciągnął się do tworzących się oddziałów polskich na Kaukazie. Następnie trafił do I Korpusu Polskiego gen. Dowbor-Muśnickiego. Po rozwiązaniu Korpusu przedostał się do Lublina, gdzie brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich. Wstąpił do Wojska Polskiego i po zweryfikowaniu w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 1 lubelskiego pułku piechoty (późniejszy 23 pp). Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 23 pułku piechoty. 23 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu porucznika z grupy „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[9].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. Ukończył w 1922 Szkołę Podchorążych Piechoty. W 1923 był w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i lokatą 2351 (w 1924 lokata zmieniła się na 1391)^[10], służył w 23 pp w garnizonie Włodzimierz Wołyński^[11]. W 1927 ukończył Szkołę Podchorążych Saperów w Modlinie^{[wymaga weryfikacji?]}. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 1 batalionu strzelców w Chojnicach^[12], a w lutym następnego roku do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie^[13][14]. Na początku 1931 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie^[15]. W sierpniu 1931 został zatwierdzony na stanowisku adiutanta Komendy Placu Lublin^[16]. Następnie przeszedł do Komendy Garnizonu i Miasta Lublin^[2][17][7], gdzie zajmował się wojskowym transportem kolejowym, a następnie pełnił obowiązki adiutanta Komendy^[8][7]. W 1937 awansował na stopień kapitana^[7] ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937. W marcu 1939 był nadal adiutantem Komendy miasta Lublin^[18].

14 września 1939 cały personel Komendy został ewakuowany na wschód^[7]. Po agresji ZSRR na Polskę, w niejasnych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Wątpliwości te stara się rozwiać Zbigniew Muszyński na łamach Gazety Wyborczej^[8]. Najbardziej prawdopodobną wersją jest ta, że wraz z dowództwem DOK II Lublin i Komendą miasta Lublin dotarł do Włodzimierza Wołyńskiego. Tam gen. Smorawiński skapitulował przed Rosjanami i większość oficerów z jego otoczenia dostała się do sowieckiej niewoli. Prawdopodobnie wśród tej grupy znalazł się także Kazimierz Łukasiewicz. Początkowo był jeńcem obozu juchnowskiego (inna nazwa Pawliszczew Bor), zgodnie z kartą rejestracyjną z 19 października 1939^[3] – wysłał z tego miejsca kartkę pocztową do żony^[8]. W listopadzie 1939 przewieziony do obozu jenieckiego w Kozielsku^[3]. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. Między 15 a 17 maja 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego^[3] – lista wywózkowa 029/1 z 13 kwietnia 1940^[3], poz. 65 nr akt 2710^[19]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 w lesie katyńskim^[3] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu^[20][21]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne^[22][23]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców^[24] w 1943 pod numerem 724^[25][26][5] – dosł. opisany jako Lukasiewicz Kazimierz (raport dzienny z 30 kwietnia 1943)^[3]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0724^[27]. Na obu listach z ekshumacji podano tylko jedno imię. Przy jego szczątkach znaleziono pismo z garnizonu lubelskiego^[28], mapę, 2 odznaczenia wojskowe, medalik^[29][27]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 107 oraz w Nowym Kurierze Warszawskim nr 111 z 1943. Krewni w 1946 i 1950 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

• Krzyż Walecznych – 15 lipca 1922 „b. 8 pułku strzelców I Korpusu Polskiego”^[30][31][5]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[32][18]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[33]

25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia^[34].

• Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora^[35]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007^[36] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
• Tablica na Janowskim Epitafium Katyńskim^[37].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
• Lista odznaczonych Krzyżem Walecznych o nieznanych adresach. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
• Adam Winiarz: Lubelska lista katyńska: księga pamięci Lubelskiej Rodziny Katyńskiej. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1997. ISBN 978-83-227-0928-3.