Kazimierz Łukasiewicz (lekarz)
| Data i miejsce urodzenia |
15 listopada 1893 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
Kazimierz Łukasiewicz[a] (ur. 15 listopada[b] 1893 w Krasnosiółkach) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, doktor wszech nauk lekarskich.
Życiorys
Urodził się 15 listopada 1893 w Krasnosiółkach na Podolu, w rodzinie Feliksa (1860–1944) i Julii z Chmielewskich (1870–1959)[4][5][6][7]. Był bratem Juliusza (1892–1951), dyplomaty[8]. W 1917 uzyskał dyplom lekarza[9].
12 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika lekarza, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[10]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Szpitalu Wojskowym Czerwonego Krzyża w Łucku, a jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna nr 3[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 60. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[12]. Później został przeniesiony do 1 batalionu sanitarnego i przydzielony do 36 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko młodszego lekarza pułku[1]. W 1924 był oficerem 2 batalionu sanitarnego przydzielonym do 2 Szpitala Okręgowego w Chełmie[13]. W 1925 służył w 1 Szpital Okręgowym w Warszawie, w 1928 w Szkole Podchorążych Sanitarnych, a następnie w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego również w stolicy[14][15][16][9]. Od października 1931 do 1939 pełnił służbę na stanowisku kierownika naukowego pracowni klinicznej Szpitala Szkolnego[17][18]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych (od 1937 – korpus oficerów zdrowia, grupa lekarzy)[19][20].
W czasie kampanii wrześniowej służył w Kwaterze Głównej Armii „Modlin” na stanowisku referenta w biurze szefa służby zdrowia armii[21]. 16 września 1939, po reorganizacji Kwatery Głównej, znalazł się w II rzucie, który pod dowództwem majora Romualda Stankiewicza miał się kierować przez Luboml do Włodzimierza lub do Lwowa[22]. Będąc w Lubomlu podporządkował sobie szpital polowy nr 162, lecz wkrótce utracił z nim kontakt[23].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[24][4][25][c]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 24 marca 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”[28]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[20]
- Złoty Krzyż Zasługi[20]
- Medal Zwycięstwa[9]
- Palmy Oficera Akademii – 12 listopada 1925[14]
Uwagi
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Kazimierz II Łukasiewicz”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1][2].
- ↑ 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Kazimierza II Łukasiewicza z „16 listopada 1893” na „15 listopada 1893”[3].
- ↑ 11 listopada 1931 ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości majorowi lekarzowi dr. Kazimierzowi II Łukasiewiczowi[26]. Informację powtórzono w „Roczniku Oficerskim 1932”[27]. Faktycznie odznaczony został wówczas kapitan taborów Kazimierz III Łukasiewicz.
Przypisy
- 1 2 Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 231, 1124, 1201.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 368, 492.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 66.
- 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-24].
- ↑ Marek Jerzy Minakowski: Feliks Łukasiewicz. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2024-11-24].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-24].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-24].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-24].
- 1 2 3 Lista starszeństwa 1934 ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 469.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 444, 748.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 317.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1004, 1027, 1082.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 16 stycznia 1926, s. 19.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 712, 730.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 324, 826.
- ↑ Wojtkowiak 1973 ↓, s. 334.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 492.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 378.
- 1 2 3 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 368.
- ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 440.
- ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 343–344.
- ↑ Ciesielska 2013 ↓, s. 18.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-24].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 324.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 71, poz. 151.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego. Warszawa: Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, czerwiec 1934.
- Maria Ciesielska. Szczepan Wacek (1895–1980) - lekarz, żołnierz, więzień. „Acta Medicorum Polonorum”. 3, 2013. Poznań: Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego. ISSN 0043-7182.
- Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07274-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Stefan Wojtkowiak: Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1973.