Kazimierz Białkowski

Kazimierz Białkowski
Ilustracja
Kazimierz Białkowski (przed 1928)
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1892
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

11 Pułk Haubic Polowych
12 Pułk Haubic Polowych
3 Pułk Artylerii Polowej
V Brygada Artylerii
4 → 5 Pułk Artylerii Polowej
Obóz Ćwiczeń „Grupa”

Stanowiska

dowódca dywizjonu
komendant obozu ćwiczeń

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa)
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Kazimierz Józef Stanisław Białkowski (ur. 18 marca 1892 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 18 marca 1892 we Lwowie jako syn Eugeniusza i Antoniny z domu Mazurkiewicz[1][2] i Antoniny z domu Mazurkiewicz[3][4]. W rodzinnym Lwowie uczył się w szkole ludowej (1898-1902), od 1902 w C. K. II Gimnazjum, od 1903 w C. K. III Gimnazjum, a od 1905 w C. K. VII Gimnazjum, gdzie w 1910 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[5][4]. Podjął studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, na uzyskując absolutorium oraz odbył roczny kurs absolwentów w Akademii Handlowej we Lwowie od 1912 do 1913[4]. W trakcie nauki gimnazjalnej funkcjonował w tajnych organizacjach samokształceniowych, a studiując należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” i do „Kuźnicy”

Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do szeregów C. K. Armii i skierowany do 11 Pułku Haubic Polowych jako jednoroczny ochotnik[4]. Do połowy listopada 1914 w szkole oficerów rezerwy, po czym trafił do I dywizjonu 12 Pułku Haubic Polowych i służył na froncie jako oficer wywiadowczy baterii[4]. W maju 1915 otrzymał mianowanie na kadeta, a w sierpniu tego roku na chorążego rezerwy[4]. Pod koniec października 1915 ponownie przydzielony do 11 pułku hp, operującego na froncie rosyjskim, i pozostaj w tej jednostce już do końca wojny[6][7][4]. Pełnił funkcję oficera wywiadowczego dywizjonu[4]. został mianowany na stopień podporucznika w rezerwie artylerii polowej i górskiej z dniem 1 stycznia 1916[8], po czym objął stanowisko oficera baterii i adiutanta I dywizjonu[4]. 12 lutego 1916 odniósł rany pod Sapanowem[4]. Z dniem 1 maja 1918 awansowany na porucznika i wyznaczony na dowódcę baterii[4].

U kresy wojny uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. 22 listopada 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego[4]. Otrzymał przydział do 3 pułku artylerii polowej i służył jako oficer baterii na froncie[4]. Od 15 lutego 1919 adiutant II dywizjonu w 4 pułku artylerii polowej[4]. W połowie kwietnia 1919 skierowany do V Brygady Artylerii, w której służył jako oficer ordynansowy do końca wojny polsko-bolszewickiej[4]. 9 września 1920 awansowany do stopnia kapitana[4]. Od 8 maja 1921 był w 5 pułku artylerii polowej jako referent oświatowy, a od 13 sierpnia 1921 adiutant pułku[4]. W maju 1922 zweryfikowany jako kapotan artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9], a w październik 1924 awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[10][11][12][4]. W latach 20. pozostawał oficerem 5 pap w garnizonie Lwów, w którym od 6 czerwca 1922 w kadrze baterii zapasowej[4], w 1923 był p.o. komendanta kadry batalionu zapasowego[13]. Od 1 listopada 1924 był dowódcą II dywizjonu[14], od 20 listopada 1925 był kwatermistrzem, a od 11 listopada 1927 ponownie dowódcą II dywizjonu[15][16][4]. Od 27 kwietnia 1929 sprawował stanowisko komendanta Komendy Obozu Ćwiczeń „Grupa” (Okręg Korpusu Nr VIII)[17][4]. W dniu 4 lipca 1935 zwolniony z tej posady i oddany do dyspozycji dowódcy OK VIII[4]. Z dniem 31 października 1935 przeniesiony w stan spoczynku[4].

Od 1936 mieszkał we Lwowie przy ul. Piłsudskiego 11a[4]. Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD we Lwowie nocą 9/10 grudnia 1939[4]. Osadzony w więzieniu Brygidki[4]. W 1940 został zamordowany przez NKWD na obszarze okupowanym przez sowietów. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-21 oznaczony numerem 362)[2]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Jego żona Aniela (ur. 1902) w 1940 została deportowana przez Sowietów na ziemie kazachskie[4].

Odznaczenia

austro-węgierskie

Przypisy

  1. ↑ Kazimierz Białkowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  2. 1 2 Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 5. [dostęp 2016-07-22].
  3. ↑ Filip Kmita, Akt ślubu z parafii św. Anny we Lwowie, Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy we Lwowie, Lwów, 4 marca 1930 [dostęp 2024-11-18] [zarchiwizowane] (łac.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 Księga 2015 ↓, s. 211.
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. VII Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1910. Lwów: 1910, s. 72, 73. [dostęp 2025-02-15].
  6. 1 2 3 Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 975.
  7. 1 2 3 4 Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1203.
  8. ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 876.<
    •Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1089.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 816.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 740.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 453.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 723.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 646.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379.
  16. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 28.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 506.
  18. ↑ Kronika. Krzyże Walecznych. „Gazeta Lwowska”. Nr 28, s. 4, 5 lutego 1921.
  19. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 25.
  20. ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.