Kazimierz Bogucki (1900–1940)
 kapitan żandarmerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 pułk szwoleżerów, |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg.png){kind=small} | |
Kazimierz Ludwik Bogucki (ur. 14 sierpnia 1900 w Kalembinie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Piotra i Anny ze Spytkowskich[1]. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Jako ochotnik wstąpił do 2 pułku szwoleżerów. W latach 1919–1921 pełnił służbę jako podoficer w artylerii. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1927 ukończył w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 15 lipca 1927[2] kurs oficerski administracji. Przydzielony do 7 batalionu administracyjnego[3]. 1 kwietnia 1931 przeniesiony do 7 dywizjonu żandarmerii, objął stanowisko adiutanta dywizjonu. W styczniu 1932 ukończył kurs aplikacyjny dla oficerów młodszych żandarmerii w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu, przydzielony do 7 dywizjonu[4]. W 1932 był porucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 lipca 1929 i drugą lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[5]. Od marca 1932 do marca 1933 oficer mobilizacyjny 7 dywizjonu żandarmerii. Przeniesiony na stanowisko dowódcy plutonu żandarmerii „Poznań”. Od listopada 1933 ponownie adiutant dowódcy 7 dywizjonu. W marcu 1936 awansował na kapitana. W 1937 przeniesiony do 10 dywizjonu żandarmerii.
W marcu 1939 objął dowództwo plutonu żandarmerii w Jarosławiu, którym dowodził w czasie kampanii wrześniowej 1939. Walczył w Armii „Karpaty”[1]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[6][7]. Figuruje na liście wywózkowej z 1 kwietnia 1940[1].
Życie prywatne
Był żonaty, miał syna Zdzisława[1].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[5][8]
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[9][10][11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12][13][14].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 43.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 811.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk, 1928, s. 768.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku
- 1 2 Rocznik Oficerski MSWojsk, 1932, s. 291.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 28 [dostęp 2024-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Suliński, Żandarmi zamordowani na Wschodzie w latach 1939–1940, Warszawa 2012.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.