Kazimierz Downarowicz
 Kazimierz Downarowicz jako konsul w Kurytybie | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 czerwca 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Konsul RP w Antwerpii (Belgia) | |
| Okres |
od 1922 |
| Konsul RP w Kurytybie | |
| Okres |
od 1928 |
| Kierownik Działu Postępowania Celnego, radca Urzędu Celnego w Gdyni | |
| Okres |
od 1934 |
| Zastępca naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni | |
| Okres |
od 1938 |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg.png){kind=small}  | |
Kazimierz Downarowicz (ur. 1 czerwca 1885 w Klikowej, zm. 11 listopada 1939 w Piaśnicy) – polski inżynier, urzędnik dyplomatyczny, konsul RP w Belgii i Brazylii, zastępca naczelnika Urzędu Celnego w Gdyni.
Życiorys
Kazimierz Downarowicz urodził się 1 czerwca 1885 w majątku Klikowa w pow. radomskim, jako syn Medarda Downarowicza h. Przyjaciel[1] i Stefanii z Hornowskich h. Korczak. Kształcił się w szkole średniej w Mitawie k. Rygi na Łotwie. W 1921 ukończył studia na Uniwersytecie Państwowym w Liège (Belgia) na wydziale inżynierii. Praktykował w zawodzie w zakładach przemysłowych firmy Vickers w Sheffield w Anglii (1915–1918). Od 1 stycznia 1918 do 31 lipca 1919 sekretarz Wydziału Jeńców Wojennych przy Misji Polskiego Komitetu Narodowego w Londynie[2].
Od 31 lipca 1919 do 1 kwietnia 1920 był współpracownikiem Biura Repatriacyjnego przy Poselstwie RP w Paryżu. 1 kwietnia 1920 został przeniesiony do Antwerpii w Belgii w charakterze attaché emigracyjnego; z 1 marca 1922 został tamże konsulem RP. 1 lipca 1928 mianowany konsulem w Konsulacie Generalnym RP w Kurytybie[3], gdzie pracował do 31 marca 1932. Od 17 września 1932 do 22 lutego 1933 radca w Wydziale Ogólnokonsularnym Departamentu Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych[2].
Następnie pracował w Ministerstwie Skarbu, które delegowało go w połowie września 1934 do Gdyni, mianując kierownikiem Działu Postępowania Celnego i radcą Urzędu Celnego[4]. Był też prezesem Koła Urzędników Celnych i członkiem Polskiego Związku Zachodniego.
Został zamordowany w masowej egzekucji 11 listopada 1939 w Piaśnicy[5]. Pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
Życie rodzinne
Miał żonę Halinę z Kraszewskich i córkę Danutę. Jego braćmi byli polscy politycy Medard Downarowicz (1878–1934) i Stanisław Downarowicz (1874–1941).
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości (16 marca 1937)[6]
Przypisy
- ↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej (tom III), Warszawa 1906, s. 244–245.
- 1 2 Krzysztof Smolana, Dorota Barys, Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Kurytybie: 90 lat historii najstarszej polskiej placówki konsularnej w Ameryce Łacińskiej (Consulado Geral da República da Polônia em Curtiba: 90 anos de história do mais antigo consulado polonês na América Latina), Kurtyba: ATP Grafica e Editora, 2010, s. 16.
- ↑ Gazeta „Lud”, Kurytyba, 22.08.1928, Nr 58. [dostęp 2018-08-01].
- ↑ Księga adresowa Gdyni 1937–1938, s. 28.
- ↑ Ofiary zbrodni w Piaśnicy [zarchiwizowane 2017-11-07].
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości (M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94), „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Adam Boniecki, «Herbarz Polski», 1902, t. V, s. 4.