Kazimierz Suchcicki
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 listopada 1882 |
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1905 |
 dziekan | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 listopada 1882 |
|---|---|
| Data śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Okręg Korpusu Nr VI |
| Stanowiska |
zastępca dziekana |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg.png){kind=small}   | |
Kazimierz Suchcicki (ur. 8 listopada 1882 w Piotrowie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – polski ksiądz, dziekan Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz kampanii wrześniowej.
Życiorys
Pochodził z rodziny szlacheckiej Suchcickich herbu Ostoja z Suchcic. Był synem Mikołaja i Marii z domu Wierzbowskiej. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku. W 1905 roku uzyskał święcenia kapłańskie. W latach 1905–1919 był wikariuszem kolejno w Mławie, Lekowie, Kadzidle oraz Nasielsku i Ostrowi Mazowieckiej.
Od roku 1919 pełnił służbę w Wojsku Polskim. Był kapelanem w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, w 1920 kapelanem Obozu Szkół Podoficerów, a później kapelanem Obozu Warownego „Toruń”. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu proboszcza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego, przed księdzem Józefem Panasiem, który otrzymał 6. lokatę[1]. Od roku 1922 był zastępcą księdza dziekana generalnego Karola Boguckiego, szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W tymże roku wszedł do komisji rewizyjnej wydziału Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego[2]
W 1924 roku był zastępcą księdza dziekana Jerzego Sienkiewicza, szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[3]. Od 1927 roku był szefem służby duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[4]. Na dziekana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego[5].
W 1934 roku został przeniesiony na równorzędne stanowisko w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[6]. Uczestniczył w kampanii wrześniowej na froncie wojny z Niemcami. Po 17 września 1939 roku dostał się do sowieckiego obozu w Starobielsku, z którego został wywieziony do więzienia na Butyrkach w Moskwie, skąd wiosną 1940 roku – do obozu w Kozielsku. Z Kozielska został wywieziony zgodnie z wykazem NKWD Moskwa nr 025/3/1940 z poleceniem przekazania do dyspozycji szefa Zarządu NKWD obwodu smoleńskiego (akta sprawy nr 4909). Został zamordowany w kwietniu 1940 roku w Katyniu.
Epilog
.jpg)
Kazimierz Suchcicki był jednym z 24 księży kapelanów Wojska Polskiego z lat 1919–1939 zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Kalininie wiosną 1940 roku zgłoszonych przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie w grudniu 2009 roku na kandydatów do procesu beatyfikacyjnego Męczenników Wschodu (1917–1989)[7].
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski postanowieniem z 29 czerwca 2012 roku na wniosek Ministra Obrony Narodowej awansował pośmiertnie ks. płk. Kazimierza Suchcickiego na stopień generała brygady[8].
12 maja 2019 roku w Kalwarii Pacławskiej odbyła się uroczystość związana z odsłonięciem oraz poświęceniem tablicy pamiątkowej i Alei Dębów Pamięci Kapelanów Katyńskich przy kaplicy „Ukrzyżowanie”. Wśród 32 kapelanów wojskowych różnych wyznań, zamordowanych w Katyniu i innych miejscach kaźni w 1940, jest wymieniony Rabin gen. bryg. Kazimierz Suchcicki[9][10][11].
Odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 1425.
- ↑ Marian Weber: Opieka nad grobami bohaterów na terenie województwa lwowskiego. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1930, s. 30.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 59, 1296.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 839.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 405, 897.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 272.
- ↑ Męczennicy Wschodu – „Katyń 1940”. [dostęp 2012-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 513
- ↑ Stanisław Gęsiorski, KALWARIA PACŁAWSKA: Poświęcenie Alei Dębów Pamięci Kapelanów Katyńskich [online], Archidiecezja Przemyska [dostęp 2025-01-28] (pol.).
- ↑ Paweł Rohuń, Poświęcenie Alei Dębów Pamięci Kapelanów Katyńskich | Archidiecezja Przemysko-Warszawska Kościoła Greckokatolickiego w Polsce [online], 13 maja 2019 [dostęp 2025-01-28] (pol.).
- ↑ Kalwaria Pacławska. Poświęcenie Alei Dębów Pamięci Kapelanów Katyńskich i Odsłonięcie Pamiątkowej Tablicy [online], santiago.org.pl, 12 maja 2019 [dostęp 2025-01-28] (pol.).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Marka Tarczyńskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2.
- Profil Kazimierza Suchcickiego. [dostęp 2012-07-24].
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.