Kazimierz Ziembiński (1888–1940)

Kazimierz Ziembiński

Zieliński

podpułkownik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Kazimierz Antoni Bolesław Ziembiński
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1888 Ogrodzieniec
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	18 pułk ułanów 24 pułk ułanów
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Antoni Bolesław Ziembiński, ps. Zieliński (ur. 4 lutego 1888 w Ogrodzieńcu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 4 lutego 1888 w Ogrodzieńcu, w ówczesnym powiecie olkuskim guberni kieleckiej, w rodzinie Wojciecha, sędziego, i Klary z Arendziuszów^[1][2][3][4].

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i objął komendę nad I plutonem 2 szwadronu kawalerii^[5]. 29 września tego roku został mianowany podporucznikiem, a już 5 listopada 1914 awansowany na porucznika^[6]. Od 4 czerwca 1915 służył w II dywizjonie kawalerii, a od 17 września tego roku dowodził 6 szwadronem kawalerii^[5]. W połowie 1916 został odnotowany jako dowódca 2 szwadronu 2 pułku ułanów^[5]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego i 27 listopada 1917 został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 2 pułku ułanów^[5]. Po bitwie pod Rarańczą i rozwiązaniu pułku (19 lutego 1918) został internowany w obozie w Dułowie (węg. Dulfalva) na Zakarpaciu^[5].

15 października 1918 Rada Regencyjna zatwierdziła go w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 lipca 1917^[7]. 21 listopada tego roku został przeniesiony ze szwadronu taborów do 5 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim^[8]. 24 lipca 1919 został przeniesiony do Wojskowej Straży Granicznej^[9]. 12 listopada tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy szwadronu szkolnego 3 pułku Wojskowej Straży Granicznej^[10]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[11]. Pełnił wówczas służbę w 3 pułku Strzelców Granicznych^[11].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 57. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii^[12]. Od 1 maja 1923 do 1 marca 1925 był zastępcą dowódcy 18 pułku ułanów w Toruniu^[5][13][14]. W 1926 został przeniesiony do 24 pułku ułanów w Kraśniku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W styczniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przydziałem na stanowisko rejonowego inspektora koni w Poznaniu^[15][16][17]. 15 grudnia tego roku został zameldowany z rodziną w Poznaniu przy ul. Głogowskiej 65^[2]. W czerwcu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII^[18]. Z dniem 30 kwietnia 1931 został przeniesiony w stan spoczynku^[19]. 9 lipca tego roku wymeldował się w Poznaniu i wyjechał z rodziną do Lublina^[2]. Zwolnienie z czynnej służby pozostawało w bezpośrednim związku z prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem karnym o nadużycia na stanowisku rejonowego inspektora koni^[20]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[21].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku^[22]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[22], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[23]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 1210)^[22].

Był żonaty z Heleną z Laskowskich (ur. 1895), z którą miał dwie córki: Alicję (ur. 1922) i Renatę (ur. 1928)^[1][2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[24][25][26]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[27][28].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5392^[1][29] – 17 maja 1922^[30]
• Krzyż Niepodległości – 8 listopada 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[31][32]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[33][34]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[35]

13 kwietnia 2016, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w ogrodzie Pałacu Prezydenckiego został zasadzony Dąb Pamięci poświęconego wszystkim Ofiarom Zbrodni Katyńskiej, certyfikat z numerem 1^[36][37][38].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.