Kei (lud)
 Łódź na wyspach Kei | |
| Populacja |
180 tys. |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia |
islam, chrześcijaństwo (katolicyzm, protestantyzm), wierzenia tradycyjne |
| Grupa | |
Kei, także Kai (umag Evav) – indonezyjska grupa etniczna zamieszkująca wyspy Kei (Kai) w prowincji Moluki. Ich populacja wynosi 180 tys. osób. Są blisko spokrewnieni z ludnością Tanimbar[1].
Posługują się językiem kei z wielkiej rodziny austronezyjskiej[2]. Pozostałe języki wysp Kei to banda i teor-kur[3]. W użyciu jest także narodowy język indonezyjski[2]. W komunikacji międzygrupowej jest wykorzystywany lokalny malajski, bliski odmianie wyspy Ambon[3][4].
Tradycyjnie zajmują się ręczną uprawą roli (ignamy, bataty, taro), rybołówstwem i leśnictwem. Rozwinęli rzemiosło: tkactwo, garncarstwo, kowalstwo, rzeźbę w drewnie. Współcześnie wyznają islam w odmianie sunnickiej bądź chrześcijaństwo; ich wierzenia tradycyjne obejmują politeizm i kult przodków[1].
Sami określają się jako umag Evav, czyli „ludność Evav”[1]. Nazwa evav określa również ich język[5].
Przypisy
- 1 2 3 Michaił Anatoljewicz Czlenow, Kiejcy, [w:] Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.), Narody i rieligii mira: encykłopiedija, Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 233–234, ISBN 978-5-85270-155-8, OCLC 40821169 [dostęp 2025-01-26] (ros.).
- 1 2 M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kei, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-06-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-13] (ang.).
- 1 2 Hughes 1987 ↓, s. 102.
- ↑ Scott Paauw, Ambon Malay, [w:] Susanne Maria Michaelis i inni red., The survey of pidgin and creole languages, t. 3, Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 94–104, ISBN 978-0-19-969143-2, OCLC 813856192 [dostęp 2023-04-08] (ang.).
- ↑ Hughes 1987 ↓, s. 86.
Bibliografia
- Jock Hughes, The languages of Kei, Tanimbar and Aru: Lexicostatistic classification, [w:] Soenjono Dardjowidjojo (red.), Miscellaneous studies of Indonesian and other languages in Indonesia, Part 9, Jakarta: Badan Penyelenggara Seri Nusa, Universitas Atma Jaya, 1987 (NUSA: Linguistic studies in Indonesian and languages in Indonesia 27), s. 71–111, OCLC 896429711 [dostęp 2022-07-24] (ang.).