Kendo

Kendo powstało w XVII wieku^[1]. Wywodzi się z prawdziwej sztuki walki – kenjutsu, czyli szermierki bojowej praktykowanej w Japonii od XI do połowy XIX wieku. Na początku XVII wieku szermierkę w Japonii zaczęto uprawiać także para-sportowo, nie tylko w ramach krwawych pojedynków. Stało się to możliwe dzięki bezpiecznym – drewnianym, a później bambusowym – atrapom mieczy i zbrojom opartych na tych samurajskich. Za twórcę nazwy kendo uznaje się mistrza Chutę Nakanashiego – twórcę znanej tokijskiej szkoły szermierczej Nakanishi Itto-ryu, a także popularyzatora bezpiecznego sprzętu do szermierki i nauczyciela tejże. Ken znaczy miecz, a den to sposób postępowania, droga^[2].

Szermierka zatraciła swój pierwotny, bojowy charakter po 1868 roku (Restauracja Meiji) – wtedy zlikwidowano klasę bushi i wydano edyktu cesarskiego, który zakazał cywilom noszenia mieczy. Kendo zaczęto stosować jako sposób wychowania i nauki samodyscypliny. Zaczęli je ćwiczyć japońscy policjanci, potem coraz więcej osób angażowało się w ten sport. W 1895 powstała Dai Nippon Butokukai, organizacja zajmująca się tradycyjnymi sztukami walki. W 1912 roku ujednolicono kendo i stworzono uniwersalny program nauczania tego sportu. Stało się ono elementem wychowania fizycznego w szkołach średnich, a potem także podstawowych^[2].

W czasie amerykańskiej okupacji Japonii Amerykanie zakazali tradycyjnych sztuk walki (Amerykanie upatrywali się w nich źródła japońskiego szowinizmu narodowego; nie bez znaczenia jest fakt, że katana była symbolem wojskowym i oficerską ozdobą w Cesarstwie Wielkiej Japonii). Kendo powróciło do japońskich szkół w 1952, pierwotnie w zmienionej formie znanej jako shinai kyogi, później ponownie włączono tradycyjne elementy japońskiej szermierki. W latach 50. i 60. japońscy emigranci spopularyzowali kendo, głównie w Brazylii, Kanadzie i USA. W latach 60. kendo pojawiło się w Europie, pierwotnie w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Francji. Od 1969 r. działa EKF Europejska Federacja Kendo (która zrzesza 41 narodowych związków sportowych^[a][3]), a od 1970 IKF – Międzynarodowa Federacja Kendo. W 2000 roku zrzeszała prawie 40 państw^[2], obecnie państw członkowskich jest jeszcze więcej. Obydwie te organizacje nadzorują m.in. nadawanie stopni mistrzowskich dan.