Kiang tybetański

Kiang tybetański
	Equus kiang
	Moorcroft, 1841
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	nieparzystokopytne
Podrząd	koniokształtne
Rodzina	koniowate
Rodzaj	koń
Gatunek	kiang tybetański
Synonimy
	Equus equioides (Hodgson, 1842); Equus holdereri Matschie, 1911; Equus kyang (Kinloch, 1869); Equus nepalensis (Trumler, 1959); Equus polyodon (Hodgson, 1847); Equus tafeli (Matschie, 1924);
	Equus equioides (Hodgson, 1842); Equus holdereri Matschie, 1911; Equus kyang (Kinloch, 1869); Equus nepalensis (Trumler, 1959); Equus polyodon (Hodgson, 1847); Equus tafeli (Matschie, 1924);
Podgatunki
	E. k. holdereri (Matschie, 1911); E. k. kiang (Moorcroft, 1841); E. k. polyodon (Hodgson, 1847);
	E. k. holdereri (Matschie, 1911); E. k. kiang (Moorcroft, 1841); E. k. polyodon (Hodgson, 1847);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Kiang tybetański^[3], kiang (Equus kiang) – gatunek dużego ssaka z rodziny koniowatych. Zamieszkuje góry w Tybecie, na wysokości od 4000 do 7000 metrów n.p.m., Nepal, Chiny i Indie. Niektórzy naukowcy klasyfikują go jako podgatunek osła azjatyckiego E. hemionus kiang, jednak - wyniki badań genetycznych wskazują, że kiang jest odrębnym gatunkiem.

Jest największym ze wszystkich współczesnych osłów, osiąga w kłębie 140 cm i wagę 250-440 kg^[4]. Ubarwienie brunatnorude, brzuch w kolorze białym. Futro gęste, wełniste.

Zamieszkuje tereny stepowe i półpustynne. Odżywia się trawą i krzewami.

Podgatunki

Wyróżniono trzy podgatunki kianga^[5]^[3]. Ich pozycja systematyczna jest niepewna^[6]^[7] i wymaga udokumentowania^[2].

E. kiang holdereri – kiang wschodni^[3]
E. kiang kiang – kiang zachodni^[3]
E. kiang polyodon – kiang południowy^[3]

Przypisy

↑ Equus kiang, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
1 2 3 4 5 6 7 8 Equus kiang, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
1 2 3 4 5 Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 165–166. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Hui-Yu Wang: Equus kiang. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-08-02]. (ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Equus kiang w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 sierpnia 2010]
↑ N. Shah: Status and action plan for the kiang (Equus kiang). w: Equids: Zebras, Asses, and Horses. Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Szwajcaria: World Conservation Union, 2002, s. 72-81. ISBN 2-8317-0647-5.
↑ G. B. Schaller: Wildlife of the Tibetan Steppe. Chicago: The University of Chicago Press, 1998. ISBN 0-226-73652-0.

Linki zewnętrzne

Zipcode Zoo

[itis-1] Equus kiang, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] 1 2 3 4 5 6 7 8 Equus kiang, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[pan-3] 1 2 3 4 5 Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 165–166. ISBN 978-83-88147-15-9.

[adw-4] Hui-Yu Wang: Equus kiang. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-08-02]. (ang.).

[msw-5] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Equus kiang w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 sierpnia 2010]

[shah02-6] N. Shah: Status and action plan for the kiang (Equus kiang). w: Equids: Zebras, Asses, and Horses. Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Szwajcaria: World Conservation Union, 2002, s. 72-81. ISBN 2-8317-0647-5.

[schaller98-7] G. B. Schaller: Wildlife of the Tibetan Steppe. Chicago: The University of Chicago Press, 1998. ISBN 0-226-73652-0.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]