Kiosk K67

K67 – kiosk z tworzywa sztucznego o budowie modułowej produkowany w Jugosławii od lat 60 XX wieku, znany potocznie w Polsce jako jugokiosk.

Kiosk zaprojektował w 1966 roku w Jugosławii słoweński architekt Saša Mächtig^[1] . Stanowił on wówczas nowoczesny projekt, wykonany z kolorowego włókna szklanego, szkła i stali z zaokrąglonymi krawędziami^[1] . Modułowa konstrukcja z prefabrykatów pozwalała złączyć kilka kiosków w większą całość^[1] . Kiosk był lekki i łatwy w transporcie, co pozwalało na ustawianie go w miastach w zależności od potrzeb^[2] . Początkowo wiele egzemplarzy kiosku, głównie na rynek Jugosławii wyprodukowano w wersji z całkowitym przeszkleniem bryły oknami o wysokości od podłogi do sufitu, co stanowiło o ich nowoczesnej estetyce, jednak później były one rzadko spotykane w takiej wersji^[3].

Kioski typu K67 okazały się stosunkowo popularne, były eksportowane także m.in. do Japonii i Nowej Zelandii^[2] . W 1970 roku egzemplarz kiosku został włączony do zbiorów Museum of Modern Art w Nowym Jorku^[2] .

Kioski te zyskały dużą popularność w Polsce w latach 90 XX wieku podczas transformacji ustrojowej i rozkwitu indywidualnej działalności gospodarczej, pozwalając na prowadzenie w miastach drobnej działalności handlowej lub usługowej^[2] . Sprowadzono ich wówczas kilkanaście tysięcy^[2] . Potocznie były określane jako jugokioski^[1] . Służyły m.in. do sprzedaży prasy, działalności gastronomicznej i kantorowej^[1] .

• Emilia Dłużewska: Jugosłowiański kiosk typu K67. Ocalmy symbol lat 90. wyborcza.pl, 21 marca 2016.
• Emilia Dłużewska: Kioski opłakują nawet ci, którzy z nich nie korzystają. Były pomnikami wczesnego kapitalizmu i gabinetami osobliwości. wyborcza.pl, 13 lipca 2024.
• Zupagrafika: Kiosk: The Last Modernist Booths Across Central and Eastern Europe