Klemens Lechnicki
 podporucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
8 listopada 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 czerwca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Klemens Stanisław Lechnicki (ur. 8 listopada 1899 w Serebryszczach, zm. 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari[1].
Życiorys
Urodził się 8 listopada 1899 w Serebryszczach[2][3] w rodzinie Felicjana i Marii z d. Hempel[4]. Był młodszym bratem: Felicjana (1885–1963), Zdzisława (1890–1959) i Tadeusza (1892–1939).
Absolwent gimnazjum. Od 1 listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w 1 pułku ułanów. Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” Szkoły Podchorążych[5]. 1 kwietnia 1919 został mianowany podporucznikiem w piechocie[6]. Od 8 kwietnia w szeregach I batalionu 6 pułku piechoty z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.
„9 maja 1920 podczas forsowania mostu łańcuchowego na Dnieprze pod Kijowem, plutonowi ppor. Lechnickiego przypadła w udziale najcięższa część zadania. Patrole szturmowe, po dojściu do ostatniego przęsła zniszczonego mostu, zatrzymały się i w silnym ogniu karabinów ręcznych i maszynowych nieprzyjaciela zawahały się przejść po pozostałym nadwyrężonym belkowaniu. Wówczas ppor. Lechnicki pierwszy wbiega na zniszczone przęsło, obrzuca granatami ręcznymi stanowisko bolszewickiego km i pociąga swoim przykładem podwładnych. /.../ Następnie na czele plutonu oczyszcza od nieprzyjaciela Słobótkę i postępując w ślad za nim uciekającym w popłochu, zajmuje drugi most na odnodze Dniepru. Szybką tą akcją unicestwia przygotowania bolszewickie celem wysadzenia drugiego mostu”[7][8]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Poległ 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem (Górnostajpolem) dowodząc kompanią, został ciężko ranny i umarł z ran na placu boju[9][10][a][12].
Był kawalerem[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7979 – pośmiertnie 20 lipca 1922[13][1][14]
21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[12].
Uwagi
Przypisy
- 1 2 3 4 Polak (red.) 1993 ↓, s. 115.
- 1 2 Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 142.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 114.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 439.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 55 z 20 maja 1919, poz. 1700.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 163.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 114-115.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 76, 83.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 472.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 389.
- 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 41.
Bibliografia
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Tadeusz Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 142–143. ISBN 83-01-12142-4.