Klin (szyk)

Klin – rozdaj szyku bojowego stosowany w starożytności i średniowieczu; odmiana szyku kolumnowego^[1]. To także szyk bojowy drużyny.

Szyk klinowy stosowano w celu uzyskania większej siły uderzenia zwartej kolumny, a jego celem było rozerwanie szyku przeciwnika. Najlepsi żołnierze (najlepiej uzbrojeni) tworzyli wierzchołek i ramiona trapezu. We wczesnym średniowieczu stosowany przez piechotę Germanów, przejęty następnie przez niemiecką jazdę rycerską pod nazwą Schweinkopf^[2].

Szyk klinowy stosowany jest także w lotnictwie. To szyk w kształcie trójkąta tworzony przez samoloty rozmieszczone w czasie lotu pod jednakowymi kątami, w jednakowych odstępach i w jednakowej odległości oraz z ustalonymi przewyższeniami w stosunku do samolotu prowadzącego^[3].

Współcześnie klin (sierżant) to też podstawowy szyk drużyny używany zazwyczaj w terenie otwartym, gwarantującym szeroką obserwację. Jego charakterystyka taktyczna to: frontalne rozwinięcie, rozproszenie, możliwość szybkie rozwinięcie sekcji po nawiązaniu kontaktu bojowego, dobra obserwacja i ubezpieczenie we wszystkich kierunkach, swoboda prowadzenie ognia w kierunku czoła i skrzydeł. Szyk ten umożliwia dowódcy skuteczną kontrolę nad drużyną i dobrą łączność pomiędzy żołnierzami w szyku^[4]

• Mateusz Woś: Vademecum szkolenia podstawowego. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2023. ISBN 978-83-66299-65-8.
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (K–Q). T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.