Kościół Świętej Trójcy w Sulęczynie

Kościół Świętej Trójcy
Zabytek: nr rej. A-1762 z 14.10.2005[1]
kościół parafialny
Ilustracja
widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sulęczyno

Adres

al. Zwycięstwa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Trójcy

Wezwanie

Świętej Trójcy

Wspomnienie liturgiczne

Święto Trójcy Świętej

Położenie na mapie gminy Sulęczyno
Mapa konturowa gminy Sulęczyno, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętej Trójcy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętej Trójcy”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętej Trójcy”
Położenie na mapie powiatu kartuskiego
Mapa konturowa powiatu kartuskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętej Trójcy”
Ziemia54°14′04,5″N 17°46′37,0″E/54,234583 17,776944

Kościół Świętej Trójcy – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Stężyca diecezji pelplińskiej).

Jest to świątynia neogotycka wybudowana w latach 1872-74, na miejscu zniszczonej przez pożar w 1873 roku drewnianej budowli z 1616 roku. Jest to budowla orientowana, jednonawowa, posiadająca zwartą, kubiczną bryłę, z masywnymi murami wykonanymi z kamieni polnych układanych warstwami wyrównywanymi gruzem ceglanym, zespolonymi zaprawą wapienną z oblicówką ze spoinowanych ciosów granitowych. Kruchta zachodnia i detal – obramowania otworów okiennych i drzwiowych oraz fryz podokapowy zostały wykonane z czerwonej licówki. Prezbiterium ma kształt wieloboku i posiada zakrystię wzniesioną na planie kwadratu od strony południowej. Pod prezbiterium jest umieszczona niedostępna krypta grobowa. Korpus nawowy nakryty jest dwuspadowym dachem, z kolei niższe prezbiterium nakrywa dach namiotowy. Dachy pokryte są dachówką. W kalenicy jest umieszczona smukła sygnaturka posiadająca ażurowe, ostrołukowe arkady, licowana jest blachą miedzianą oraz zwieńczona złotą kulą ze sterczyną. Elewacja posiada prostą budowę i ujednolicony wystrój. W polu otworów okiennych są umieszczone ostrołukowe, witrażowe biforia z rozetą w zakończeniu. We wnętrzu można zobaczyć elementy pierwotnego wyposażenia. Nad prezbiterium jest umieszczone ceglane sklepienie gwieździste z okrągłym zwornikiem z podobizną Ducha Świętego, w nawie z kolei znajduje się fragment barwnej polichromii z podobizną aniołów trzymających szarfę z inskrypcją „Niech Bóg będzie uwielbiony w swoich aniołach i swoich świętych”. Drewniany chór jest podparty drewnianymi słupami i posiada balustradę z prostymi tralkami. Zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa (oprócz drzwi frontowych), zawiasy, okucia zamków i klamki, dwubarwna posadzka wykonana z terakoty, szafy znajdujące się w zakrystii. We wnętrzu podziwiać można barokowe ołtarze wykonane w I połowie XVIII wieku oraz neogotyckie organy powstałe w 2 połowie XIX wieku[2][3].

Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2019-07-12].
  2. ↑ Program opieki nad zabytkami powiatu kartuskiego na lata 2015-2018. Dziennik Urzędowy Województwa Pomorskiego. [dostęp 2019-07-12]. (pol.).
  3. ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 326, ISBN 978-83-7495-133-3.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.