Kościół św. Bartłomieja w Miłomłynie

Kościół św. Bartłomieja

nr rej. 1229[1] z dnia 12.06.1968
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Miłomłyn
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Bartłomieja
Wezwanie	św. Bartłomieja
Historia Data rozpoczęcia budowy XIV wiek (wieża) Data zakończenia budowy 1898-1901 Aktualne przeznaczenie świątynia katolicka Poprzednie wyznanie luteranizm (do 1945)
Dane świątyni Styl gotyk (wieża) neogotyk Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie Miłomłyna Kościół św. Bartłomieja
Położenie na mapie Polski Kościół św. Bartłomieja
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Kościół św. Bartłomieja
Położenie na mapie powiatu ostródzkiego Kościół św. Bartłomieja
Położenie na mapie gminy Miłomłyn Kościół św. Bartłomieja
53°45′49,07″N 19°50′00,04″E/53,763631 19,833344

Kościół Świętego Bartłomieja – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Miłomłyn diecezji elbląskiej. Jeden z zabytków miasta.

Został wybudowany jako świątynia protestancka. Decyzja o budowie kościoła została podjęta przez pastora Franza Alberta Raucha. Kościół miał być zbudowany na miejscu starszej budowli (wieża i część południowa miały zostać zachowane). Prace zostały rozpoczęte w 1898 roku. Budowa była prowadzona pod kierunkiem mistrza murarskiego z Ostródy – Krupskiego. Kościół został ukończony w 1901 roku. Ze starej budowli wyposażenie zostało przeniesione do nowego kościoła. Po 1945 roku świątynię przejęli katolicy. Po II wojnie światowej kościół był wielokrotnie remontowany. Największy remont miał miejsce w 2000 roku.

Jest to budowla o jednej nawie i reprezentuje styl neogotycki. Wybudowano ją na planie prostokąta (wymiary 35,3 metra na 18,7 metra). Korpus nawowy jest oszkarpowany i posiada szczyty schodkowo-sterczynowe oraz półkoliste, otynkowane wnęki. Budowla nakryta jest dwuspadowym dachem, złożonym z dachówek. We wnętrzu świątyni mieszczą się sklepienia łukowe, wykonane z malowanego drewna. krużganki łączą kościół z kwadratową wieżą dzwonniczą (długość boku kwadratu – 6 metrów), murowaną, wzniesioną z cegły, ozdobioną otworami strzelniczymi oraz półkolistymi oknami. Wieża dzwonnicza jest zwieńczona blaszanym hełmem z latarenką^[2].

Drzwi główne prowadzące do świątyni, zostały wykonane z drewna dębowego i okute zdobnymi zawiasami. W kruchcie jest umieszczona chrzcielnica kamienna (granit ciosany), wykonana na przełomie XIV i XV wieku. W górnej części kościoła jest umieszczony chór z organami. Obecny instrument pochodzi z 1901 roku i został wykonany w elbląskiej firmie A. Terletzki i Ed. Wittek. Późnobarokowy ołtarz główny w prezbiterium został wykonany w 1718 roku. Z lewej i prawej strony ołtarza głównego sa umieszczone dwa ołtarze boczne poświęcone Matce Boskiej Częstochowskiej i "Panu Jezusowi Tarnorudzkiemu". Po prawej stronie jest umieszczona drewniana, późnobarokowa ambona, wykonana w 1715 roku przez królewieckich majstrów Johana Döbela i Isaaka Rigę, ozdobiona postaciami Mojżesza, Chrystusa, św. Jana i św. Piotra. Pod amboną jest umieszczona chrzcielnica kamienna z 1720 roku. W oknach świątyni są umieszczone trzy witraże, wykonane w 1901 roku w zakładzie malarskim Ferdynanda Müllera w Quedlinburgu, przedstawiające Kazanie na Górze, Wniebowstąpienie Pańskie, Pana Jezusa Błogosławiącego Dzieci. Na tylnej ścianie kościoła jest umieszczone epitafium protestanckiego biskupa diecezji pomezańskiej, Jerzego von Venedigera, zmarłego w 1574 roku^[3].