Kościół św. Jerzego w Prószkowie

Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	nr rej. 113/54 z dnia 12 lipca 1954
	kościół parafialny
	; Widok kościoła
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Miejscowość	Prószków
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Jerzego w Prószkowie
Wezwanie	św. Jerzego
Wspomnienie liturgiczne	24 kwietnia
Historia
Data zakończenia budowy	1687
Aktualne przeznaczenie	kościół parafialny
Dane świątyni
Styl	barokowy
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 3
Organy; • liczba głosów; • liczba manuałów	; 18; 2+P
	Położenie na mapie Prószkowa Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie województwa opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie powiatu opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie gminy Prószków Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	50°34′48,540″N 17°52′13,350″E/50,580150 17,870375
	Strona internetowa

Kościół św. Jerzego – rzymskokatolicki kościół parafialny położony przy placu Zawadzkiego 19 w Prószkowie. Kościół należy do parafii św. Jerzego w Prószkowie w dekanacie Prószków, diecezji opolskiej. 12 lipca 1954, pod numerem 113/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego^[2].

Historia kościoła

Pierwsza wzmianka o kościele w Prószkowie pochodzi z 1443 roku. Murowana świątynia powstała w 1578 roku, jej fundatorem był hrabia Jerzy Prószkowski (Georg von Proskau), równolegle realizujący budowę swojej renesansowej rezydencji. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1644 roku, kościół został spalony przez wojska szwedzkie. Odbudowa świątyni w stylu barokowym według projektu florenckiego architekta Giovanniego Seregno trwała do 1687 roku. W tym kształcie kościół istnieje obecnie.

Architektura

Składa się z prostokątnej, trzyprzęsłowej nawy sklepionej kolebką z lunetami, z węższym prezbiterium sklepioną żaglaście, z przylegającą od północy zakrystią. Od północy do nawy przylega kaplica z emporą, od południa kruchta z lożą kolatorską na piętrze. Od zachodu, w obrysie korpusu, wieża na planie kwadratu, wyżej ośmioboczna, z baniastym hełmem. Z końca XVII wieku pochodzi dekoracja malarska i stiukowa sklepień (częściowo przemalowana w XIX i XX wieku) – w nawie trzy plafony ze scenami Koronacji Maryi, Opłakiwaniem i Ofiarowaniem w Świątyni, nad tęczą podwójny kartusz z herbami rodów von Dietrichstein i von Aichelberg, w prezbiterium anioły, kartusze z Duchem Świętym i ewangelistami. Barokowe jest również wyposażenie wnętrza - architektoniczny ołtarz główny z obrazem Trójcy Świętej i św. Jerzego oraz rzeźbami św. Zygmunta i św. Floriana, dwa ołtarze boczne, ołtarz w kaplicy, ambona z rzeźbami Ojców Kościoła na baldachimie, chrzcielnica (z rokokową pokrywą), dodatkowo bogata, snycerska obudowa loży kolatorskiej. Figury w nawie pochodzą z końca XVII wieku (św. Piotr i św. Paweł) oraz połowy XVIII wieku (święci: Jan Nepomucen, Ignacy Loyola, Feliks z Cantalicio, Franciszek)^[3].

Organy

Obecne organy wybudował Carl Berschdorf w 1939 roku. Instrument powstał z inicjatywy ks. Hugona Kwiotka. Zastąpił on 6-głosowy instrument z 1734 roku, który już w 1909 r. remontowała firma Berchdorfa.

Na kontuarze zachowała się tabliczka budowniczego.

W 2009 roku organy przeszły generalny remont^[4].

Dyspozycja instrumentu:

Manuał I	Manuał II	Pedał
1. Quintade 16'	1. Krummhorn 8'	1. Subbass 16'
2. Principal 8'	2. Cymbel 3 fach	2. Pommerbass 8'
3. Holzflöte 8'	3. Nachthorn 2'	3. Principalbass 8'
4. Gemshorn 8'	4. Kupferflöte 4' (otwarty)	4. Choralbass 4'
5. Octave 4'	5. Salicional 8'	5. Nachthorn 2'
6. Mixtur 3-4 fach	6. Gedacktpommer 8'
	7. Schalmey 8' (labialny)