Kościół św. Michała Archanioła w Puszczy Mariańskiej

Kościół Świętego Michała Archanioła

nr rej. 242-XII-3 z 8.04.1950 oraz 80 z 29.12.1967[1]
kościół filialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Puszcza Mariańska
Adres	ul. Stanisława Papczyńskiego
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Michała Archanioła
Wezwanie	św. Michała Archanioła
Wspomnienie liturgiczne	29 września
Historia Data zakończenia budowy około 1700 Data zniszczenia • przez 1993 pożar
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Wieża kościelna • liczba wież 1 (wieżyczka na sygnaturkę) Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Puszcza Mariańska Kościół Świętego Michała Archanioła
Położenie na mapie Polski Kościół Świętego Michała Archanioła
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół Świętego Michała Archanioła
Położenie na mapie powiatu żyrardowskiego Kościół Świętego Michała Archanioła
51°58′43,2″N 20°20′52,9″E/51,978667 20,348028

Kościół Świętego Michała Archanioła – rzymskokatolicki kościół filialny należący do parafii św. Michała Archanioła w Puszczy Mariańskiej (dekanat Wiskitki diecezji łowickiej). Należy do księży marianów.

Świątynia została wzniesiona około 1700 roku przez ojca Stanisława Papczyńskiego, założyciela zgromadzenia księży marianów. Rozbudowana została w 1755 roku o nawę dzięki staraniom rodziny Sanguszków z Guzowa. W tym samym roku został dobudowany do niej murowany budynek klasztorny. W 1864 roku Konwent Księży Marianów w Puszczy Mariańskiej został skasowany przez władze carskie, jednak do 1879 roku świątynią zarządzał jeszcze jeden z marianów – ojciec Piotr Komorowski. Od 1870 roku świątynią opiekowali się i posługiwali w niej księża diecezjalni. W 1891 roku świątynia została rozbudowana – dobudowano wieżę dzięki staraniom księdza J. Łagodzińskiego. W 1968 roku księża marianie powrócili do parafii i swojego klasztoru. Kościół był remontowany w latach 1960 – 68, 1982 i 1986 roku. 2 maja 1993 roku świątynia została podpalona. Zachowały się tylko barokowe naczynia i szaty liturgiczne, dwa portrety trumienne oraz pozostałości epitafium Juliana Turskiego zmarłego w 1771 roku. Zrekonstruowana została przez architektów: Krzysztofa Dygę, Andrzeja Nasfetera i Janusza Pachowskiego.

Jest to budowla drewniana posiadająca konstrukcję zrębową, pionowo oszalowana. Składa się z jednej nawy. Jej prezbiterium nie jest wyodrębnione z zewnątrz od nawy i zamknięte jest ścianą prostą. Świątynię nakrywa gontowy dach jednokalenicowy z wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną drewnianym dachem hełmowym z pozorną latarnią.

Wnętrze jest otynkowane i nakryte jest płaskimi stropami. Znajdują się w nim zrekonstruowany ołtarz główny i ambona. W ołtarzu jest umieszczony obraz Najświętszej Maryi Panny^[2].