Kościół św. Stanisława w Rossoszu

Kościół św. Stanisława

nr rej. A/1396[1] z dnia 10.03.1993
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Rossosz
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Stanisława w Rossoszu
Wezwanie	św. Stanisława
Historia Data zakończenia budowy 1908 Aktualne przeznaczenie świątynia katolicka Fundator Andrzej i Anastazja Pasternakowie Józef Polubiec
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie gminy Rossosz Kościół św. Stanisława
Położenie na mapie Polski Kościół św. Stanisława
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół św. Stanisława
Położenie na mapie powiatu bialskiego Kościół św. Stanisława
51°51′22,6″N 23°08′01,2″E/51,856278 23,133667

Kościół Świętego Stanisława – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Wisznice diecezji siedleckiej.

Kościół został zbudowany w 1908 roku przez majstra Brodeckiego i ufundowany przez Andrzeja i Anastazję Pasternaków oraz Józefa Polubca. W czasie pierwszej wojny światowej wojsko rosyjskie zabrało dzwony. W 1930 roku została dobudowana kruchta z wieżą.

Jest to budowla orientowana, wzniesiona z drewna, posiadająca konstrukcję zrębową (jest to zrąb wykonany z bali sosnowych i wzmocniony lisicami), oszalowana, usytuowana na kamiennej podmurówce. Więźba dachowa jest krokwiowo-stolcowa, stolce są usytuowane na międzynawowych podciągach, te zaś są podparte słupami. Kościół składa się z korpusu nawowego (tworzą go nawa główna i dwie nawy boczne, dwukrotnie węższe), prezbiterium, zakrystii oraz kruchty. Jest to świątynia typu pseudobazylikowego – nawa główna jest podwyższona w stosunku do naw bocznych, ale nie posiada własnych okien. Od strony zachodniej do korpusu nawowego jest dobudowana prostokątna, nieco zwężona kruchta z kwadratową wieżą. Wieża posiada konstrukcję słupowo-ramową i więźbę dachową z „mnichem” – posiada jedną kondygnację i jest zwężona w stosunku do kruchty, ozdobiona jest trójkątnymi szczytami. Wieżę nakrywa czworokątny ostrosłupowy hełm, obity blachą. Między wieżą a zrębem kruchty znajdują się daszki okapowe. W kruchcie są umieszczone słupy narożnikowe wieży. Od strony wschodniej do nawy jest dobudowane prostokątne prezbiterium, z zakrystią i składzikiem z lewej i prawej strony. Prezbiterium posiada jednakową szerokość co nawa główna, zakrystia i składzik posiada jednakową szerokość co nawy boczne.

Neobarokowe ołtarze zostały wykonane około 1908 roku. Ołtarz główny jest jednoosiowy, para kompozytowych kolumn z jego lewej i prawej strony podpiera odcinkowy naczółek. W zwieńczeniu znajduje się kielich z hostią w glorii, w polu głównym jest umieszczony obraz Matki Bożej Różańcowej ze Świętym Dominikiem. Dwa ołtarze boczne są także jednoosiowe, posiadają pary kolumn, rozbudowane zwieńczenia i współczesne obrazy. Organy wykonane w 1913 roku posiadają prospekt w stylu neoklasycystycznym. Podstawą paschału jest fragment gerydonu wykonany z zielonego marmuru, w kształcie kolumny z wieńcem winnej latorośli (podobny, jak w kościele Najświętszego serca Pana Jezusa w Sworach)^[2].