Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny w Przypuście

Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny

nr rej. A/450 z 20.05.1955[1]
kościół filialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Miejscowość	Przypust
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Jadwigi Śląskiej
Wezwanie	świętych Stanisława i Marii Magdaleny
Wspomnienie liturgiczne	11 kwietnia i 22 lipca
Historia Data zakończenia budowy 2. połowa XVII wieky 1779
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Wieża kościelna • liczba wież 1 (wieżyczka na sygnaturkę) Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Waganiec Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny
Położenie na mapie Polski Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny
Położenie na mapie powiatu aleksandrowskiego Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny
52°49′20,3″N 18°54′03,4″E/52,822306 18,900944

Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny – rzymskokatolicki kościół filialny należący do parafii św. Jadwigi Śląskiej w Nieszawie (dekanat nieszawski diecezji włocławskiej).

Świątynia została wzniesiona w 2 połowie XVII wieku. Przeniesiona została w 1779 roku z Nowogródka koło Golubia-Dobrzynia. Restaurowana była w latach 50. XX wieku. Obecnie jest wykorzystywana sporadycznie. Msze w kościele odprawiane się tylko parę razy w roku.

Budowla jest drewniana, jednonawowa, posiada konstrukcję zrębową. Świątynia jest orientowana, do jej budowy zostało użyte drewno modrzewiowe. Prezbiterium kościoła jest mniejsze w stosunku do nawy, zamknięte trójbocznie, z boku jest umieszczona zakrystia. Z przodu nawy znajduje się kruchta. Budowlę nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty gontem, na dachu jest umieszczona ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę. Jest ona zwieńczona stożkowym blaszanym dachem hełmowym z latarnią. Wnętrze nakryte jest stropami płaskimi z fasetą. Chór muzyczny jest podparty dwoma słupami z wystawką w części centralnej i prospektem organowym wykonanym pod koniec XVIII wieku. Do wyposażenia świątyni należą m.in.: ołtarz główny, dwa ołtarze boczne i konfesjonał w stylu rokokowo–klasycystycznym pochodzące z około 1800 roku, ambona w stylu rokokowym, powstała pod koniec XVIII wieku oraz dwie ławy kolatorskie w stylu późnorenesansowym wykonane około 1600 roku^[2].