Kościół Chrystusa Króla w Świnoujściu

Kościół Chrystusa Króla
w Świnoujściu

Sanktuarium Chrystusa Króla

nr rej. A-378 z dnia 17.12.2008 r.[1]
kościół parafialny
kościół w 2023
Państwo	Polska
Miejscowość	Świnoujście
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Chrystusa Króla w Świnoujściu
Wezwanie	Chrystusa Króla
Wspomnienie liturgiczne	Chrystusa Króla
Historia Data zakończenia budowy 1788-1792
Położenie na mapie Świnoujścia Kościół Chrystusa Króla w Świnoujściu
Położenie na mapie Polski Kościół Chrystusa Króla w Świnoujściu
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Kościół Chrystusa Króla w Świnoujściu
53°54′30,2″N 14°14′51,2″E/53,908389 14,247556

Kościół pw. Chrystusa Króla – zabytkowy^[1], neogotycki^[2] kościół parafialny z lat 1788-92^[3], położony w Świnoujściu, w województwie zachodniopomorskim na wyspie Uznam. Kościół wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A-378 z 17 grudnia 2008 roku^[1]. Jest kościołem parafialnym parafii Chrystusa Króla w Świnoujściu. Znajduje się w centrum miasta na placu Kościelnym.

14 lutego 2022 roku decyzją Metropolity Szczecińsko-Kamieńskiego Arcybiskupa Andrzeja Dzięgi kościół został ustanowiony Sanktuarium Chrystusa Króla^[4].

Pierwsze wzmianki o świątyni na tym terenie datowane są na rok 1336. Po 1557 roku kościół przeszedł pod opiekę protestantów^[2]. Obecna budowla powstała w latach 1788-1792^[2][1] na miejscu gotyckiej budowli. W 1881 roku dobudowana została dominująca nad centrum miasta wieża i apsyda. W czasie II wojny światowej został częściowo zniszczony. Odbudowany w końcu lat 50. XX wieku. W czasach powojennych kościół został poświęcony w 1946 roku. Kościół przeszedł gruntowny remont w latach 1982-1986^[2]. Dwukondygnacyjne drewniane balkony zastąpiono jednokondygnacyjnymi żelbetowymi. Zainstalowano też nowy strop kasetonowy zakrywając dawny drewniany. Rozebrano drewnianą klatkę schodową w głównej wieży kościoła zastępując konstrukcją żelbetową. Zamurowano też wejście w wieży wychodzące na ulicę i wybito dwa nowe otwory instalując drzwi po jej bokach. W 2001 wymieniono posadzki oraz witraże. Po 2016 roku zmieniono elewację budynku kościoła na gładką usuwając tynk baranek położony w latach 70. XX wieku. Zainstalowano też zewnętrzne kraty ochronne witraży.

Charakterystyczna jest architektura wewnątrz samego kościoła. W nawie głównej przed prezbiterium pod sufitem zawieszono drewniany model korwety z 1814 roku związanej z interesującą historią z czasów wojen napoleońskich. W półkolistym prezbiterium ustawiono duży drewniany ołtarz w formie tryptyku, przedstawiający ukrzyżowanie z Matką Boską Bolesną i św. Janem po bokach oraz postaciami św. Jadwigi i św. Ottona z Bambergu. Skrzydła tryptyku ukazują sceny z Nowego Testamentu: sąd nad Jezusem, biczowanie, drogę krzyżową i zmartwychwstanie^[2].

W bocznym ołtarzu znajduje się obraz Jezusa Miłosiernego, z postacią św. Faustyny Kowalskiej oraz figurą Najświętszego Serca Pana Jezusa w pobliżu. W innym ołtarzu bocznym umieszczono kopię obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej oraz obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Witraże w oknach ilustrują sceny z życia Chrystusa, takie jak narodzenie, pokłon Trzech Króli, nauczanie w świątyni i wjazd do Jerozolimy. Na ścianach znajduje się płaskorzeźbiona Droga Krzyżowa^[2].

W kościele na emporze chórowej nad wejściem i wzdłuż nawy głównej znajdują się zabytkowe 31-rejestrowe organy Steinmeyera z 1927 roku^[2][5]. Do kościoła obecnie przylega plebania wybudowana w latach 1975-1977. Od połowy maja do połowy września w sobotnie wieczory w świątyni odbywają się Świnoujskie Wieczory Organowe.

• Paulina Matysiak: Kościoły Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Nasze dziedzictwo. T. II. Bydgoszcz: Ikona, 2012. ISBN 978-83-934287-2-4. OCLC 812720232. (pol. • niem.).