Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach
Zabytek: nr rej. A-996 z 2.07.1956[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Baniewice

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Filia

Parafia św. Kazimierza w Swobnicy

Wezwanie

Najświętsze Serce Pana Jezusa

Położenie na mapie gminy Banie
Mapa konturowa gminy Banie, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach”
Położenie na mapie powiatu gryfińskiego
Mapa konturowa powiatu gryfińskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach”
Ziemia53°04′54,451″N 14°36′43,801″E/53,081792 14,612167

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Baniewicach – katolicki kościół filialny zlokalizowany we wsi Baniewice w gminie Banie, w powiecie gryfińskim (województwo zachodniopomorskie). Jest filią parafii św. Kazimierza w Swobnicy[2][3].

Historia i architektura

Wzniesiony z kamienia pod koniec XIII wieku kościół jest orientowaną budowlą salową, wytyczoną na planie prostokąta[2][3]. Początkowo należał do władających wsią templariuszy, a po kasacie zakonu przeszedł na własność joannitów[3]. Kościół został przebudowany w XVII wieku[3]. Kolejna, znacząca przebudowa miała miejsce w 1851 roku[2]. Wybito wówczas istniejące dzisiaj neogotyckie okna[2]. Dostawiono także niezachowaną do czasów obecnych szalunkową wieżę[2][3]. Z zewnątrz kościół jest całkowicie otynkowany[2][3]. W ścianie zachodniej znajduje się dwuuskokowy, częściowo obmurowany cegłą portal wejściowy[2]. Wnętrze nakryte jest łamanym stropem drewnianym[3]. Prezbiterium zamknięte jest prostą ścianą, w której ponad tabernakulum umieszczona jest figura Jezusa Chrystusa[3]. Nie zachowały się żadne zabytkowe elementy wyposażenia[2].

Uszkodzony podczas II wojny światowej kościół został po 1945 roku opuszczony[2][3]. Odbudowany w latach 70. XX wieku z inicjatywy ówczesnego proboszcza, ks. Wiesława Dąbrowskiego, został ponownie poświęcony w dniu 10 grudnia 1977 roku przez biskupa Jerzego Strobę[3].

Do kościoła przylega cmentarz, otoczony kamiennym murem z dwoma bramami: późnogotycką i renesansową. Brama gotycka zdobiona jest dekoracją maswerkową i sterczynami, brama renesansowa z kolei zwieńczona jest szczytem z profilowanych gzymsów i pilastrów[2].

Gotycka brama w murze wokół kościoła

Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo zachodniopomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2025-04-28].
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Dariusz Piasek: Średniowieczne kościoły granitowe Pomorza Szczecińskiego i Nowej Marchii. Gdynia: Wydawnictwo Region, 2023, s. 135. ISBN 978-83-7591-681-2.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Kościoły Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej: Nasze dziedzictwo. T. 4. Bydgoszcz: Ikona, 2015, s. 36. ISBN 978-83-938447-3-9.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.