Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie
Zabytek: nr rej. KOK-I-541/63 z dnia 30.05.1963 oraz 61 z 28.10.1976
kościół filialny
Ilustracja
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Miejscowość

Glisno

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Matki Bożej Królowej Polski w Trzemesznie Lubuskim

Wezwanie

Najświętszego Serca Pana Jezusa

Wspomnienie liturgiczne

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała

Położenie na mapie gminy Lubniewice
Mapa konturowa gminy Lubniewice, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie”
Położenie na mapie powiatu sulęcińskiego
Mapa konturowa powiatu sulęcińskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie”
Ziemia52°28′34,73″N 15°14′25,33″E/52,476314 15,240369

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gliśnie – budowla klasycystyczna we wsi Glisno, w powiecie sulęcińskim, w województwie lubuskim, będąca kościołem filialnym parafii w Trzemiesznie Lubuskim.

Historia

Został wzniesiony w 1837 jako kościół ewangelicki według projektu Karla Friedricha Schinkla (darczyńca Izrael Mojżesz Enoch)[1][2] na miejscu wcześniejszego kościoła szachulcowego z 1677[3]. Po II wojnie światowej został przejęty przez Kościół katolicki i 25 maja 1946 poświęcony na potrzeby jego kultu[4]. W 2001 odbył się remont dzwonnicy, a w latach 2006-2007 całego kościoła[4].

Architektura

Klasycystyczna budowla murowana, wzniesiona na planie prostokąta, nakryta dwuspadowym dachem z przylegającą od zachodu wysoką czworobocznbą wieżą z zegarem, zwieńczoną niskim hełmem namiotowym. Wnętrze salowe z drewnianym stropem, okolone emporami bocznymi i emporą organową z prospektem organowym[3] Pierwotnie wyposażony był w ambonę ołtarzową[3].

Piśmiennictwo

  • Krzysztof Garbacz, Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego. Tom III Powiaty: gorzowski - słubicki - sulęciński - międzyrzecki - strzelecko-drezdenecki, Agencja Wydawnicza PDN, Zielona Góra 2013 ISBN 978-83-934885-7-5 s. 190.
  • Bogdan Kucharski, Piotr Maluśkiewicz, Ziemia Lubuska. Przewodnik, Muza SA, Warszawa 1996 ISBN 83-70-79-591-9 s. 289.

Przypisy

  1. ↑ Entdecken - Erforschen – Bewahren Beiträge zur Kunstgeschichte und Denkmalpflege: Festgabe für Sibylle Badstübner-Gröger zum 12. Oktober 2015 S. 181 (po niemiecku)
  2. ↑ Agnieszka Gontaszewska, W poszukiwaniu najstarszej kopalni węgla brunatnego na Ziemi Lubuskiej, „Przegląd Geologiczny”, 65, 2017, s. 551.
  3. 1 2 3 Krzysztof Garbacz, Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego. Tom III Powiaty: gorzowski - słubicki - sulęciński - międzyrzecki - strzelecko-drezdenecki, Agencja Wydawnicza PDN, Zielona Góra 2013 ISBN 978-83-934885-7-5 s. 190.
  4. 1 2 Informacja z witryny www.glisno.pl (dostęp: 30 sierpnia 2014).. [dostęp 2014-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 sierpnia 2014)].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.