Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubinie
 nr rej. A/5928 z dnia 3.07.2014[1] | |||||||||
| kościół parafialny | |||||||||
 | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Lubina  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu lubińskiego  | |||||||||
 51°23′43,60″N 16°12′23,45″E/51,395444 16,206514 | |||||||||
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubinie - usytuowany u zbiegu ulic Piastowskiej i Bolesława Chrobrego, w południowo - wschodniej części rynku.
Historia
Jest to neogotycka świątynia, wybudowana na miejscu ufundowanej przez lubińskich szewców kaplicy Świętego Mikołaja z XV wieku. Świątynia była budowana sześć lat od 1900 do 1906, kiedy to została poświęcona[2].
Grudzień roku 1945 był okresem pierwszej bożonarodzeniowej pasterki w Lubinie, w której uczestniczyli osadnicy przybyli z różnych części Polski oraz niemieccy ewangelicy. W roku 1946 ojciec Julian Białek OFM, przybyły tu z Krakowa, został pierwszym polskim proboszczem.
Architektura
Budynek wykonany jest z cegły, posiada jednonawowe prezbiterium do którego dobudowana jest obszerna zakrystia. Ściany tej części świątyni podparte są przyporami. Wnętrze kościoła wyposażone jest dość skromnie. Dach pokryty jest dachówką ceramiczną. W północno-wschodniej części umiejscowiona jest wieża dzwonnicy, a jej szczyty ozdobione są sterczynami.
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025.
- ↑ Historia Parafii. Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubinie. [dostęp 2016-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-17)].