Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Murzynowie
 nr rej. L-318/A z dnia 4.05.1971 | |||||||||
| kościół filialny | |||||||||
.JPG) Widok ogólny od strony absydy | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
sobota po zakończeniu oktawy Bożego Ciała | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Skwierzyna  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu międzyrzeckiego  | |||||||||
 52°38′34,3″N 15°26′50,3″E/52,642861 15,447306 | |||||||||
Kościół pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Murzynowie – katolicki kościół filialny znajdujący się w Murzynowie (gmina Skwierzyna). Należy do parafii św. Mikołaja Biskupa w Skwierzynie[1].
Historia
Świątynia poewangelicka, ceglana, tynkowana, pochodząca z lat 1834-1837, z wieżą i absydą dobudowanymi w 1883[2] lub 1893. Murowany, jednonawowy z węższym prezbiterium. Okna i blendy uskokowe[3] i dach dwuspadowy. Reprezentuje styl arkadowy zwany też okrągłołukowym (Rundbogenstil). Pierwszy kościół ufundował w tym miejscu Antoni Jabłonowski – ostatni starosta międzyrzecki i kasztelan krakowski w 1774[4].
Po II wojnie światowej
Po II wojnie światowej powiększono w obiekcie okna. Stolarka okienna i witraże są powojenne[5]. W 2013 rozpoczęto remont wieży ze środków unijnych[6]. Przed głównym wejściem rośnie dąb o obwodzie 480 cm[4]. Misje święte odbyły się w 2012, o czym informuje tabliczka na krzyżu misyjnym.
Galeria
.JPG)
Wieża.JPG)
.JPG)
Elewacja boczna
Przypisy
- ↑ Diecezja Zielona Góra
- ↑ Puszcza Notecka, mapa 1:100.000, BiK, Piła, ISBN 978-83-88963-75-9
- ↑ Bogdan Kucharski, Gorzów Wielkopolski i okolice. Przewodnik, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1981, s. 102, ISBN 83-210-0242-0, OCLC 830196481.
- 1 2 Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.183, ISBN 978-83-7272-242-3
- ↑ Lubtur
- ↑ tablica informacyjna in situ