Komora boczna mózgu

Komory boczne (łac. ventriculi laterales) – powstające z komory kresomózgowia obok komory trzeciej przestrzenie wewnątrz półkul mózgu. Leży między kreso- i międzymózgowiem. Wyróżnia się część środkową (łac. pars centralis), która leży w płacie ciemieniowym i trzy rogi: przedni (cornu anterius) leżący w płacie czołowym, dolny (cornu inferius), leżący w płacie skroniowym i tylny (cornu posterius), leżący w płacie potylicznym. Od strony przyśrodkowej do komory dostaje się splot naczyniówkowy komory (plexus choroideus ventriculi lateralis), który znajduje się w części środkowej komory i jej rogu dolnym. W ścianie górnej części środkowej komory znajdują się włókna ciała modzelowatego, natomiast w ścianie dolnej komory bocznej leży m.in. jądro ogoniaste, które zatacza łuk od rogu przedniego do dolnego. Jądro to zalicza się do jąder podstawnych mózgowia^[1].

Komory boczne, podobnie jak inne części układu komorowego mózgu, rozwijają się z kanału centralnego cewy nerwowej. W szczególności komory boczne wychodzą z części cewy, która jest obecna w rozwijającym się przodomózgowiu. W ciągu pierwszych trzech miesięcy rozwoju prenatalnego kanał centralny rozszerza się do komór bocznych, trzeciej i czwartej, połączonych cieńszymi kanałami^[2]. W komorach bocznych powstają wyspecjalizowane obszary – sploty naczyniówkowe, które wytwarzają płyn mózgowo-rdzeniowy. Kanał nerwowy, który nie rozszerza się i pozostaje taki sam na poziomie śródmózgowia powyżej komory czwartej, tworzy wodociąg mózgu. Czwarta komora zwęża się w okolicy wierzchołkowej (w rdzeniu ogonowym), stając się kanałem centralnym rdzenia kręgowego.

Podczas rozwoju nacisk ze strony struktur zewnętrznych powoduje powstawanie szeregu wklęsłych wybrzuszeń w komorach bocznych, których stopień rozwoju może być niezwykle zmienny.

Komory boczne płodu można diagnozować za pomocą pomiarów liniowych lub planarnych^[3].

• Andrzej Skawina, Anatomia Prawidłowa człowieka- Ośrodkowy Układ Nerwowy wydanie I, 2013