Konrad Szaciłowski

W 1995 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2000 r. uzyskał na macierzystym wydziale stopień doktora nauk chemicznych na podstawie pracy Nowe aspekty procesów zachodzących w układzie [Fe(CN)₅NO]²⁻ - tiol, której promotorką była Zofia Stasicka. W 2008 r. uzyskał na tym samym wydziale stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych^[1][3]. W 2015 r. otrzymał tytuł profesora nauk chemicznych^[1][3][4].

Wśród jego zainteresowań znalazły się: chemia nieorganiczna, fotochemia, biochemia, elektronika, styk nauk chemicznych z teorią informacji i elektroniką. Określa się jako twórca infochemii – gałęzi nauki łączącej elementy chemii i inżynierii materiałowej z elektroniką i teorią informacji^[5][6]. Wraz z Wojciechem Macykiem odkrył efekt fotoelektrochemicznego przełączenia fotoprądu, zwanego też efektem PEPS^[7][8]. Jest też współodkrywcą (z Agnieszką Podborską i Kacprem Pilarczykiem) efektu LIIPS (efekt przełączenia fotopradu kontrolowany natężeniem światła, ang. light intensity induced photocurrent switching)^[9] oraz jednym z popularyzatorów rezerwuarowego przetwarzania informacji^[10][11][12].

Przebywał na stażu naukowym na Wayne State University w Detroit^[2] oraz na Uniwersytecie w Erlangen^[5]. Od 2000 r. pracował naukowo w Zakładzie Chemii Nieorganicznej Wydziału Chemii UJ. W 2008 r. został zatrudniony w Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH)^[13], gdzie najpierw pracował w Katedrze Fizykochemii i Metalurgii Metali Nieżelaznych na Wydziale Metali Nieżelaznych AGH^[1][14], a obecnie (stan na maj 2024 r.) jest zatrudniony na stanowisku profesora w Akademickim Centrum Materiałów i Nanotechnologii AGH^[1]. Od 2024 roku jest profesorem wizytującym w Unconventional Computing Laboratory na University of the West of England w Bristolu.^[15]

Opublikował jako autor lub współautor ponad sto prac badawczych w recenzowanych czasopismach naukowych^[16]. Wypromował siedmioro doktorów, w tym Przemysława Kwolka^[1].

Konrad Szaciłowski ok. 2023–2024 opublikował trzy artykuły z zakresu teologii katolickiej^[17]. Zostały one celowo przygotowane w sposób budzący duże zastrzeżenia warsztatowe i merytoryczne, a mimo to przeszły proces recenzji i zostały opublikowane w wysoko punktowanych czasopismach naukowych, np. Filumenistyczne hobby Jana Pawła II^[18] we „Wschodnim Roczniku Humanistycznym” (za 100 pkt)^{[19][20][21][22]} czy Rola katolickich rozgłośni radiowych w kształtowaniu postaw moralnych młodzieży w „Fides Ratio et Patria Studia Toruńskie” oraz God's Omnipotence Versus the Pauli Principle. Philosophical and Scientific Inquiry into the Limits of Divine Power and the Fundamental Nature of Reality. Part 1 (pol. Boska wszechmoc a reguła Pauliego. Filozoficzny i naukowy wgląd w granice boskiej mocy i fundamentalną naturę rzeczywistości. Część 1) w „Roczniku Teologii Katolickiej” (za 200 pkt)^[17]. W dwóch artykułach jako współautora podał nieistniejącego muzykologa Kapelę Abdulayeva Pilakę z Turkmenistanu^[17][19]. Szacuje się, że publikacje sygnowane nazwiskiem Pilaki uzyskały łącznie 660 punktów^[17].

Konrad Szaciłowski napisał, że publikacje te wynikają z jego osobistych zainteresowań. Wyjaśnił, iż tego rodzaju działalność wzięła się z jego wątpliwości wobec istniejącego systemu punktowania publikacji, recenzowania ich i tworzenia na tej podstawie ocen dorobku naukowego badaczy, zaś jego celem było ukazanie niedoskonałości tego systemu^[17][23]. Zaznaczył, że nie zgłaszał tych publikacji do dorobku AGH i nie miały one wpływu na ewaluację dyscyplin uprawianych na tej uczelni^[23]. Podkreślił, iż jego akcja nie była wycelowana w środowiska katolickie. Spośród około 15 wysłanych przez niego tekstów dotyczących różnych dziedzin nauk (m.in. prawnych, humanistycznych i technicznych) akurat w tych trzech czasopismach jego teksty zostały dopuszczone do publikacji. W pozostałych zgłoszone przez niego teksty zostały odrzucone^[17][23]. Konrad Szaciłowski zauważył, że ten aspekt jego działalności spotkał się z dużo większym zainteresowaniem i dotarł do szerszego grona czytelników niż artykuły dotyczące chemii^[17].

Redakcja „Wschodniego Rocznika Humanistycznego” zdecydowanie potępiła tę działalność prof. Szaciłowskiego, natomiast władze AGH uznały ją cenną^[24][25][26].