Konstancja Bokum

Konstancja Bokum/ z Alten-Bokumów Lubomirska - właśc. Konstancja Bokum ab Alten vel Alten-Bokum h. Paprzyca (Bokumówna), (ur. prawdopodobnie ok. 1654 roku, zm. 22 grudnia 1707 w Dreźnie) – żona podskarbiego wielkiego koronnego Hieronima Augustyna Lubomirskiego^[1].

Córka podstolego litewskiego Jana Henryka Bokuma (Johanna Heinricha von Altenbockum) (zm. 1685), migranta z Westfalii, i jego żony Konstancji Tekli Branickiej h. Gryf (zm. 1720).

W 1685 roku zawarła małżeństwo z Hieronimem Augustynem Lubomirskim. Małżeństwo Konstancji było głośną sprawą, przeprowadzoną przy udziale króla Jana III Sobieskiego. Mariaż hetmana wielkiego koronnego Hieronima Augustyna Lubomirskiego, był problematyczny, ponieważ tego magnata –  jako kawalera maltański obowiązywały śluby czystości. Lubomirski zrezygnował z nich i uzyskał zgodę na zawarcie małżeństwa z Konstancją Bokum^[2].

Z Hieronimem Augustynem Lubomirskim miała czterech synów (Aleksander Jakub Lubomirski, Jerzy Ignacy Lubomirski, Jan Lubomirski, Jakub Lubomirski) i trzy córki (Anna Lubomirska, Marianna Lubomirska, Elżbieta Lubomirska).

Zmarła w 1707 roku i została pochowana w Rzeszowie, a jej serce zostało w kościele pijarów- tuż obok serca jej męża, które w ozdobnej urnie zostało wmurowane w ścianę kościoła. Miejsce to przykrywa czarna, marmurowa tablica z odpowiednią inskrypcją, herbami Lubomirskich Szreniawa i Bokumów – Paprzyca oraz wyobrażeniem dwóch przytulonych do siebie serc^[3].

Wspólnie z mężem zainwestowali w organizację dworu w Rzeszowie. Zamek w Rzeszowie znalazł się on w posiadaniu Hieronima Augustyna Lubomirskiego po śmierci jego ojca Jerzego Lubomirskiego w 1667 roku. Jednak dopiero ok. 1682 Hieronim i Konstancja Lubomirscy przystąpili do prac nad rozbudową zamku w Rzeszowie. To zadanie powierzyli Tylmanowi z Gameren^[4].

Konstancja Bokum jest znana ze swojego dużego wpływu na męża. W okresie bezkrólewia w Rzeczpospolitej Obojga Narodów w 1696 roku, była jedną z najbardziej oddanych i najaktywniejszych zwolenniczek księcia Franciszka Ludwika de Contiego, kandydata do tronu polskiego^[1].