Korownica orzechobarwna

Korownica orzechobarwna (Efibula avellanea (Bres.) Sheng H. Wu) – gatunek grzybów z rodziny Irpicaceae^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Irpicaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1911 r. Giacomo Bresàdola, nadając mu nazwę Corticium avellaneum^[1]. Nie wskazał holotypu, ale w 1919 r. Amédée Galzin wskazał lektotyp^[2]. W 1990 r. Shi Fa Sheng i H. Wu przenieśli go do rodzaju Efibula^[1]. Pozostałe synonimy^[3]:

• Corticium avellaneum Bres. 1911
• Corticium lacteum subsp. avellaneum (Bres.) Bourdot & Galzin, 1928
• Corticium lacteum var. schidacodes Bourdot & Galzin 1928
• Corticium tuberculatum var. schidacodes (Bourdot & Galzin) D.A. Reid 1968
• Phanerochaete avellanea (Bres.) J. Erikss. & Hjortstam 1981

Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r. dla synonimu Phanerochaete avellanea^[4]. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową^[4].

Owocnik

Szeroko rozpostarty, osiągający rozmiar do 8 × 1,5 cm, błoniasty do skorupiastego, przyrośnięty do podłoża. Powierzchnia hymenialna żółta do brązowej, gładka, ciągła, ale często pękająca i odsłaniająca subikulum. Subiculum strzępiaste do włóknistego, cienkie, jasnobrązowe do prawie białego. Brzeg ostry, włókienkowaty, niewiele lub wcale przerzedzony, tej samej barwy co subikulum^[2].

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy monomityczny. Subikulum bardzo cienkie, zwarte, mniej lub bardziej zlepione, typu textura intricata, strzępki o średnicy 2,5–7 µm, cienkościenne lub o ścianach do 1 µm grubości, gładkie lub inkrustowane szklistymi kryształami, z pojedynczymi przegrodami, rzadko guzkowatymi. Subhymenium zwarte typu textura intricata-porrecta, mniej więcej prostopadłe do podłoża, strzępki o średnicy 2,5–4 µm, cienkościenne, szkliste, gładkie, rozgałęziające się zwykle pod kątem prostym, z pojedynczymi przegrodami. Brak cystyd. Podstawki maczugowate 25–40 × 5–7 µm, szkliste, cienkościenne, z 4-sterygmami o długości do 6 µm. Bazydiospory 5-7 × 2,5–3(–3,5) µm, wąsko elipsoidalne, spłaszczone, szkliste, cienkościenne, nieamyloidalne, niecyjanofilne^[2].

Podano stanowiska w Ameryce Północnej, Europie i na niektórych wyspach^[5], ale prawdopodobnie występuje na całym świecie^[2]. W Polsce do 2003 roku znane były tylko dwa stanowiska w Międzyrzecu Podlaskim (G. Bresàdola 1903 i Bogumir Eichler 1907). W. Wojewoda w 2003 r. uznał go za gatunek w Polsce wymarły^[4], ale w późniejszych latach podane jego stanowiska (Z. Flisińska 2004, T. Ślusarczyk 2019)^[6].

Nadrzewny saprotrof. Występuje na gałęziach i gałązkach drzew liściastych, a czasami na łodygach roślin zielnych. Powoduje białą zgniliznę drewna^[2].