Krystyna Kozłowska (malarka)

Krystyna Kozłowska

Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1922 Warszawa
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 1987 Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Dziedzina sztuki	malarstwo, grafika, mozaika
Odznaczenia

Krystyna Kozłowska (ur. 26 stycznia 1922 w Warszawie, zm. 28 kwietnia 1987 tamże)^[1] – polska malarka, graficzka i mozaikarka.

Jej rodzicami byli Ludwik (1884-1942) i Amelia z domu Jaworowska (1895-1967)^[2], którzy poznali się i pobrali w Kijowie^[3]. Po przyjeździe do Warszawy Ludwik został zarządcą drukarni, a Amelia zajęła się domem. Mieszkali w kamienicy Gdańskiej przy ul. Nowomiejskiej^[3]. Posiadali również dom letni w podwarszawskiej wsi Emów^[3].

Ukończyła Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej. Uczęszczała też do Żeńskiej Szkoły Architektury im. Stanisława Noakowskiego, której dyplom uzyskała już podczas okupacji niemieckiej w 1942^[4]. Jednocześnie pracowała jako kreślarka, pomagając finansowo w utrzymaniu rodziny.

Przystąpiła do ruchu oporu na początku jego powstania w 1939. Uczestniczyła w działaniach konspiracyjnych Kedywu KG Armii Krajowej. Nosiła pseudonim „Krystyna”. Walczyła w powstaniu warszawskim w szeregach batalionu „Parasol”^[1]. Przeszła z nim cały szlak bojowy, podkreślając „że jest żołnierzem, a nie tylko sanitariuszką”^[3]. Kilkakrotnie szczęśliwie uniknęła śmierci. Kiedy ranna leżała w szpitalu polowym na ul. Długiej, weszli Niemcy i zastrzelili wszystkich oprócz niej. Potem została przeniesiona na noszach do al. Szucha i pozostawiona przed wejściem do siedziby Gestapo. Wtedy podszedł do niej żołnierz niemiecki i zaczął ją fotografować. Następnie zdjął jej z palca pierścionek z szafirem i kazał przenieść nosze do grupy osób, wychodzących z przesłuchania. W rezultacie trafiła do szpitala na Woli, skąd została wywieziona pomiędzy bańkami na mleko^[3].

Po wojnie wyjechała do Krakowa i podjęła studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Kształciła się pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. Musiała przerwać studia, gdyż została aresztowana za udział w powstaniu. Po wyjściu z więzienia była nękana przez UB i namawiana do współpracy. Wróciła do Warszawy, ale nieprzyjemności się nie skończyły. W tym czasie jednak poznała swojego partnera życiowego Józefa Sigalina, naczelnego architekta stolicy blisko związanego z prominentami władzy ludowej i nękanie ustało. Postanowiła więc kontynuować studia, ale już w warszawskiej ASP. Specjalizowała się w malarstwie ściennym i mozaice w pracowni Jana Sokołowskiego. Po uzyskaniu dyplomu została zaproszona do grupy artystów wykonujących polichromie odbudowywanych kamienic Starego Miasta. Otrzymała za tę pracę nagrodę państwową^[3].

Swoje prace malarskie pokazywała na wielu wystawach. Uczestniczyła m.in. w jubileuszowej „X Wystawie Malarstwa Okręgu Warszawskiego ZPAP”, zorganizowanej w Zachęcie w 1964^[5]. Była członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków.

Zmarła w Warszawie. Pochowana w grobie rodzinnym rodziców na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 146, rząd 6, grób 8)^[6].

„Za czynny udział w walce z niemieckim okupantem w Powstaniu Warszawskim 1944 r.” została odznaczona Warszawskim Krzyżem Powstańczym^[7].

• Weronika Naszarkowska-Multanowska, Ameliówka – Emów, Subiektywna podróż po linii otwockiej
• Krystyna Kozłowska, Muzeum Powstania Warszawskiego