Krzysztof Markowicz

Krzysztof Markowicz

Krzysztof Markowicz (2016)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1974 Rzeszów
doktor habilitowany nauk fizycznych
Specjalność: geofizyka, fizyka atmosfery
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	2003 – geofizyka Uniwersytet Warszawski promotor: Krzysztof Haman
Habilitacja	2012 – nauki fizyczne Uniwersytet Warszawski
Profesura	2024
Praca naukowa
Instytut	Instytut Geofizyki Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego
Stanowisko	Adiunkt
Okres zatrudn.	2004–2015
Instytut	Instytut Geofizyki Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego
Stanowisko	Profesor nadzwyczajny
Okres zatrudn.	2015–
Kierownik
Jednostka uczelni	Zakład Fizyki Atmosfery IG WF UW
Okres spraw.	2012–2020

Krzysztof Mirosław Markowicz (ur. 12 kwietnia 1974 w Rzeszowie) – polski geofizyk specjalizujący się w fizyce atmosfery, profesor nadzwyczajny w Instytucie Geofizyki Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2012–2020 kierownik Zakładu Fizyki Atmosfery Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

Krzysztof Markowicz ukończył studia z fizyki na Uniwersytecie Warszawskim w 1999, broniąc napisanej na seminarium Konrada Bajera pracy magisterskiej pt. Wpływ ruchów wirowych na ewolucję widma kropel w chmurach^[2]. W latach 1999–2003 odbył studia doktoranckie w Instytucie Geofizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień doktora uzyskał na podstawie przygotowanej pod kierunkiem Krzysztofa Hamana pracy Experimental determination of solar and infrared aerosol radiative forcing (tytuł polski: Wpływ aerozolu na zmiany transferu promieniowania krótko- i długofalowego w atmosferze – badania eksperymentalne)^[3][4].

W latach 1999–2002 odbył kilka staży naukowych w Instytucie Oceanografii Scrippsów na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, w tym w ramach przyznanego w 2001 stypendium programu Fulbrighta. Był również stażystą Marine Meteorology Division United States Naval Research Laboratory w Monterey (Kalifornia) (2003) i Wydziału Meteorologii Uniwersytetu w Reading (2007/2008)^[5].

W 2012 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych na podstawie rozprawy Własności optyczne i wymuszanie radiacyjne cząstek niesferycznych^[1][5]. W 2015 został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Geofizyki Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. W 2024 otrzymał tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych w zakresie nauki o Ziemi i środowisku^[6].

Od 2002 wchodzi w skład Rady Naukowej Instytutu Geofizyki UW. W kadencji 2016–2020 zasiadał w Radzie Wydziału Fizyki UW^[5].

W latach 2017–2023 był członkiem zarządu warszawskiej fundacji Pro Physica^[7]. Od 2024 należy do rady Fundacji Edukacji Klimatycznej Szymona Malinowskiego^[8].

Jego praca badawcza dotyczy między innymi procesów radiacyjnych w atmosferze, metod teledetekcyjnych oraz zmian klimatu. Szczególną uwagę poświęca problematyce aerozoli atmosferycznych.

Od 2002 prowadzi zbudowaną przez siebie prywatną stację badawczą SolarAOT w Strzyżowie na Podkarpaciu^[5]. W 2010 zrealizował tam część projektu naukowego IG WF UW pt. Wymuszanie radiacyjne nad Polską^[9].

Był uczestnikiem projektów badawczych w kraju i za granicą – na Pacyfiku (trzecia edycja Aerosol Characterization Experiments, poświęcona Azji), na Krecie, w Holandii, Zjednoczone Emiraty Arabskich, w Norwegii (m.in. Svalbard) i na Florydzie^[5].

Od 2012 jest jednym z redaktorów działu astronomii i nauk o atmosferze międzynarodowego czasopisma „Acta Geophysica”^[5][10]. Był także członkiem rady naukowej wydawanego w latach 2015–2019 „Strzyżowskiego Rocznika Muzealnego”^[11].

Zajmuje się popularyzacją nauki (m.in. w ramach Festiwalu Nauki, poprzez programy Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci i GLOBE, a także publikacje w dwumiesięczniku dydaktycznym „Fizyka w Szkole”)^[5].

• Wykaz publikacji w serwisie Google Scholar