Krzysztof Tatarkiewicz
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1923 |
| Data i miejsce śmierci |
2 czerwca 2011 |
| Doktor nauk ścisłych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1950 |
Krzysztof Tatarkiewicz (ur. 13 grudnia 1923 w Warszawie, zm. 2 czerwca 2011 w Warszawie) – polski matematyk i historyk nauki.
Życiorys
Jego ojcem był filozof Władysław Tatarkiewicz[1], matką – Teresa Helena Maria z Potworowskich hr. Dębno (1892–1978); był wnukiem Ksawerego Tatarkiewicza, a jego pradziadkiem był rzeźbiarz Jakub Józef Tatarkiewicz. Krzysztof Tatarkiewicz uzyskał w 1939 roku małą maturę, a w 1942 roku zdał pełną maturę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie[2]. W czasie wojny studiował matematykę na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Po wojnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał magisterium z matematyki w 1947 roku i doktorat w 1950. Początkowo pracował w Krakowie, a w 1951 zaczął pracować w Lublinie. W 1962 roku zaczął pracę na Politechnice Warszawskiej, a od 1971 był profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Przeszedł na emeryturę w 1994 roku. Zajmował się teorią aproksymacji, równaniami różniczkowymi, podstawami analizy matematycznej, analizą numeryczna, teorią liczb, historią matematyki[3][4][5]. Napisał podręczniki do podstaw mechaniki teoretycznej i rachunku wariacyjnego[6][7].
Według biografa[8] Krzysztof Tatarkiewicz był niezrównanym gawędziarzem, w plastyczny, wręcz filmowy sposób opisywał życie towarzyskie.
Od 1951 roku był mężem romanistki i tłumaczki Anny Tatarkiewicz, jego synem jest Jan Jakub Tatarkiewicz[9].
Jest pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim[8].
Nagroda im. Krzysztofa Tatarkiewicza
Nagroda im. Krzysztofa Tatarkiewicza została ufundowana w 2021 roku i od tego roku jest wręczana. Jest to wyróżnienie dla młodego matematyka lub matematyczki, absolwenta II Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi im. Stefana Batorego, konieczne jest podjęcie studiów na kierunku matematycznym.
Wśród laureatów: Filip Mateńko (2021) za osiągnięcia matematyczne oraz reprezentowanie szkoły w innych dziedzinach naukowych, działalność społeczną Filipa oraz promowanie matematyki wśród najmłodszych; Marcin Weremczuk (2022) za osiągnięcia matematyczne i geograficzne, promowanie matematyki wśród najmłodszych.
Przypisy
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz, Parę obrazków z życia mego Ojca. Parerga. Międzynarodowe Studia Filozoficzne, Katedra Filozofii Wydział Psychologii Wyższa Szkoła Finansów i Zarządzania w Warszawie, t. 2(2006), s. 5–8.
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 316. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz (1998), Profesor Sobociński i kolega Bum, „Wiadomości Matematyczne”, 34, s. 123–146.
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz, Ambaras z rokiem. Kłopoty z długością roku i z jego nazwą, Antiq. Math. 3(2009), s. 287–299.
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz, Jeszcze raz: Brzozek czy Brożek, Wiad. Mat. 44 (2008), s. 113–124.
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz, Rachunek wariacyjny. Część I: Warunki konieczne Eulera i Legendre’a, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1969, s. 320.
- ↑ Krzysztof Tatarkiewicz, Rachunek wariacyjny. Część II: Warunki dostateczne. Zastosowania. Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1970, s. 240.
- 1 2 Stanisław Domoradzki, Antiquitates Mathematicae, 8(1), 2014, 151–168, doi: 10.14708/am.v8i1.644.
- ↑ Genealogia M.J. Minakowskiego.