Kulik krótkodzioby

Kulik krótkodzioby

Numenius minutus[1]
Gould, 1841
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	bekasowce
Rodzina	bekasowate
Podrodzina	kuliki
Rodzaj	Numenius
Gatunek	kulik krótkodzioby
Synonimy
Numenius borealis minutus Gould, 1841[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski

Kulik krótkodzioby^[4] (Numenius minutus) – gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Najmniejszy z kulików. Wędrowny, rozmnaża się na dalekiej północy Syberii, zimuje w Australii. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Gatunek opisał John Gould na łamach czasopisma „Proceedings of the Zoological Society of London” w 1841 roku^[5]. W opublikowanym w 1848 roku 6. tomie dzieła Birds of Australia Gould zamieścił też ilustrację przedstawiającą samca i samicę^[6]. Nie wyróżnia się podgatunków^[7]. Jest blisko spokrewniony z północnoamerykańskim kulikiem eskimoskim (Numenius borealis), niekiedy te dwa taksony łączono w jeden gatunek^[8].

Najmniejszy z kulików^[8]. Bardziej blady i o cieplejszym odcieniu niż inne kuliki, kulik krótkodzioby nie posiada jasnego kupra charakterystycznego dla kulików wielkiego i syberyjskiego, a także nie ma dobrze widocznych prążków na głowie i dłuższego dzioba typowego dla kulika mniejszego^[9].

Długość ciała 28–34 cm, rozpiętość skrzydeł 68–71 cm, masa ciała 118–221 g^[8].

W sezonie lęgowym występuje na północy Syberii (północny Kraj Krasnojarski, północna i środkowa Jakucja); zimuje w Australii, głównie na północnym i wschodnim wybrzeżu^[8]. Wyjątkowo zalatuje do Europy i Ameryki Północnej^[8].

Pojawia się na otwartych przestrzeniach takich jak pola, łąki czy pastwiska, oraz na nadmorskich błotnistych równinach podczas okresu przelotów^[9]. Gatunek ten odżywia się poprzez sondowanie miękkiego błota w poszukiwaniu małych bezkręgowców^[10]. Skład jego diety uzupełnia materia roślinna – nasiona, plewy ryżowe czy jagody^[8].

Sezon lęgowy trwa od końca maja do początku sierpnia^[3][8]. Gniazduje w luźnych koloniach liczących 3–30 par^[3]. Gniazdo stanowi niewielkie zagłębienie w ziemi, wyłożone trawą. W zniesieniu zwykle 4 jaja, niekiedy 3. Ich inkubacja trwa 22–23 dni, a zajmują się nią oboje rodzice. Młode są w pełni opierzone w wieku około 5 tygodni^[8].

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN kulik krótkodzioby jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2023 roku organizacja Wetlands International szacowała liczebność populacji na około 110 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy^[3].

Kluczowe obszary migracji tego gatunku w północnej Australii są narażone na degradację spowodowaną przez ekspansję roślin inwazyjnych (takich jak Mimosa pigra, Hymenachne amplexicaulis i trawa Brachiaria mutica), penetrację wód słonych wskutek podwyższania się poziomu morza, jak również szkodliwe działania dzikich świń i bawołów (Bellio et al. 2006). Siedliska tego gatunku mogą być dodatkowo zagrożone przez wzrost intensywności rolnictwa oraz zanieczyszczenia pestycydami (del Hoyo et al. 1996)^[3].

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).