Kurt von Morgen

Kurt von Morgen
Ilustracja
General der Infanterie General der Infanterie
Data i miejsce urodzenia

1858
Nysa

Data śmierci

1928

Przebieg służby
Lata służby

1878–1919

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Order „Pour le Mérite” Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Order Królewski Korony (Prusy) III Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Lwa Zeryngeńskiego (Badenia) Order Zasługi św. Michała (Bawaria) Order Zasługi Wojskowej (pokojowy, Bawaria) Order Gryfa (Meklemburgia) Order Sokoła Białego (Saksonia-Weimar) Krzyż Honorowy Orderu Korony Wirtemberskiej Order Fryderyka (Wirtembergia) Wielki Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Order Podwójnego Smoka (Cesarstwo Chińskie) Członek Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Kawaler Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Order Imtiyaz (Imperium Osmańskie) Order Osmana (Imperium Osmańskie) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Krzyż Hanzeatycki Lubecki Medal Liakat (Imperium Osmańskie)

Kurt von Morgen (ur. 1858, zm. 1928) – niemiecki generał, mianowany do stopnia generała piechoty z 1919 roku. Podczas I wojny światowej dowódca związków taktycznych Armii Cesarstwa Niemieckiego. Walczył na Froncie Rumuńskim.

Życiorys

W czasie mobilizacji przed I wojną światową wyznaczony na dowódcę 3 Dywizji Rezerwowej. Później dowódca VII Korpusu Rezerwowego. Walczył z Korpusem na froncie rumuńskim. W sierpniu 1916 Grupa Operacyjna występująca pod jego nazwiskiem została odrzucona przez siły 7 Korpusu Rosyjskiego współdziałającego z wojskami rumuńskimi. 23 listopada 1916 roku pełnił funkcję dowódcy Grupy Operacyjnej, która przerwała front w kierunku na Ploeszti i wzięła do niewoli część sił lewoskrzydłowej grupy armii. W sierpniu 1917 roku odniósł sukces operacyjny nad Seretem, jednak działania wojsk rosyjsko rumuńskich pod dowództwem gen. E. Grigoresku nie dały wykorzystać powodzenia. 19 sierpnia 1917 r. w czasie kolejnej operacji Grupa Operacyjna gen. Morgana przeszła do natarcia, jednak została zatrzymana kontruderzeniem rumuńsko-rosyjskim. W roku 1918 został wyznaczony na dowódcę XIV Korpusu Rezerwowego.

Bibliografia

  • K. A. Zalesskij I mirowaja wajna, Prawiteli i wojennaczalniki, wyd. WECZE Moskwa 2000 str. 183, 248, 250, 559
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.