Kusonóżka białogłowa
| Brachypelma albiceps[1] | |||
| Pocock, 1903 | |||
 Młoda samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kusonóżka białogłowa | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 Areał występowania B. albiceps zaznaczony jest na pomarańczowo | |||
Kusonóżka białogłowa[3] (Brachypelma albiceps) – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych (Theraphosidae). Występuje endemicznie w południowo-środkowym Meksyku. Spokojny ptasznik o słabym jadzie. Gatunek ujęty w II załączniku konwencji waszyngtońskiej[4].
Taksonomia
Po raz pierwszy przedstawiciela tego gatunku (samicę) opisał Frederick Octavius Pickard-Cambridge w roku 1897, błędnie uznając go za Eurypelma pallidum. Nowy gatunek opisał w 1903 roku Reginald Innes Pocock, nadając mu nazwę Brachypelma albiceps. Ptasznik ten bywał później umieszczany w rodzaju Aphonopelma. Opisany w 1997 roku jako nowy gatunek Brachypelmides ruhnaui został później zsynonimizowany z Brachypelma albiceps[5][6].
Występowanie i środowisko
Zamieszkuje południowo-środkowy Meksyk, stwierdzono go w stanach Puebla, Morelos, Meksyk i Guerrero; spotykany w przedziale wysokości 310–2290 m n.p.m.[2] Występuje w suchych lasach, gdzie żyje w wykopanych przez siebie długich norach (głębokość 30–80 cm) bądź gniazdach innych zwierząt, np. gryzoni. Aktywny o zmierzchu i w nocy[5][7].
Opis
| Płeć | długość ciała |
|---|---|
| samica | do 7 cm |
| samiec | do 6 cm |
Rozpiętość odnóży sięga 12–15 cm. Dorosły ptasznik ma złoty karapaks, czarne odnóża i opistosomę, owłosioną czerwonymi włoskami. Dorosłe samce są drobniejsze i smuklejsze od samic oraz mają dłuższe odnóża. Po ostatniej wylince na nogogłaszczkach pojawiają się bulbusy (narządy rozrodcze) oraz haczyki[5][7].
Samice są długowieczne – dożywają 15 lat. Samce żyją znacznie krócej, umierają po około roku od ostatniego linienia[5].
Jest to gatunek spokojny o słabym jadzie, choć sprowokowany może wyczesać włoski parzące[5][8].
Przypisy
- ↑ Brachypelma albiceps, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 Brachypelma albiceps, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Dominik M. Szymański i inni, Ptasznikowate (Theraphosidae). Etymologia nazw naukowych i propozycja nazw zwyczajowych, Kraków: Ridero, 2025, ISBN 978-83-8414-021-5 (pol.).
- ↑ Brachypelma albiceps, [w:] Species+ [online], UNEP-WCMC, CITES Secretariat [dostęp 2024-03-29] (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 Arkadiusz Guzanek, Brachypelma albiceps [online], Terrarium, 2024 [dostęp 2024-03-26] (pol.).
- ↑ Natural History Museum Bern, NMBE - World Spider Catalog [online], wsc.nmbe.ch [dostęp 2024-03-26] (ang.).
- 1 2 Brachypelma albiceps (Mexican Golden Redrump Tarantula) [online], web.archive.org, 6 maja 2021 [dostęp 2024-03-29] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06].
- ↑ Brachypelma albiceps [online], terrarium.pl [dostęp 2024-03-29] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Hodowla Brachypelma albiceps w serwisie terrarium.com.pl