Lądowiska operacyjne Luftwaffe

Lądowiska operacyjne Luftwaffe – to zbiór lądowisk wybudowanych lub przystosowanych przez Luftwaffe do celów wojskowych w latach 30. XX wieku w ramach przygotowań do II wojny światowej.

Po I wojnie światowej Niemcy utraciły możliwość rozwijania lotnictwa wojskowego zgodnie z art.198 traktatu Wersalskiego z 1919 roku. Większość istniejących lotnisk pozostawała nieczynna aż do roku 1924, zgodnie z ustaleniami traktatu. Pierwsze plany tajnej rozbudowy sieci lotnisk opracowano w latach 1924–1927, na bazie lotnisk cywilnych, sportowych oraz awaryjnych w roli kamuflażu. Stopniowo, wraz ze słabnącym nadzorem nad postanowieniami traktatu, około 100 lotnisk oraz 150 mniejszych lądowisk zaczęto przebudować do roli pełnoprawnych baz wojskowych. Kolejny istotny krok przyniósł rok 1935, kiedy postanowiono o budowie wielu zakamuflowanych lądowisk gotowych do użycia w razie wojny z krajami ościennymi III Rzeszy. Takie lądowiska mianowano Einsatzhafen (niem. baza operacyjna), wyróżniano dwie kategorie, E-hafen I to lądowiska o lepszych parametrach i rozległej infrastrukturze oraz E-hafen II o skromniejszym zapleczu. Plan mobilizacyjny Luftwaffe z 1 lipca 1939 zakładał do 1 września 1939 utworzenie:

• 64 lotnisk (Flughafen, Fliegerhorst)
• 81 lądowisk operacyjnych kategorii I (E-hafen I)
• 38 lądowisk operacyjnych kategorii II (E-hafen II)
• 19 lądowisk polowych, pomocniczych i pozostałych (Feldflugplatz – lądowisko polowe, Landeplatz – lądowisko, Notlandeplatz – lądowisko awaryjne)
• 6 lotnisk wodnosamolotów

Niemal wszystkie lotniska tego okresu dysponowały wyłącznie nawierzchnią trawiastą, dopiero podczas wojny rozpoczęto budowę betonowych pasów startowych^[1].

Poniższa lista wymienia obiekty znajdujące się obecnie w granicach Polski, natomiast wybudowane przed rokiem 1939 na terenie Niemiec.

• Karl Ries, Fliegerhorste und Einsatzhafen der Luftwaffe: Planskizzen 1935–1945, wyd. Motorbuch, ISBN 978-3613014862