LP.8

Zimą 2020 roku Owen przyjechała do Oslo, po tym jak z powodu pandemii COVID-19 musiała odwołać swoją światową trasę koncertową. Wspólnie z norweskim artystą Lasse Marhaugiem (znanym ze współpracy z zespołem Sunn O)))) rozpoczęła nagrywanie swojego kolejnego albumu. Wspomagali ich szefowie studia: Cherif Hashizume (współpracujący z Jonem Hopkinsem) i Beau Thomasa (współpracujący z Aphex Twinem)^[3]. Muzykę Owens napisała oraz album wyprodukowała wspólnie z Marhaugiem, sama natomiast napisała teksty utworów oraz zaaranżowała je i nagrała^[2]. Wydawnictwo było częściowo zainspirowane ideami celtyckiego mistycyzmu i szeroką paletą dźwiękową autorstwa innych twórców, od Throbbing Gristle po Enyę. Opisywano je zarówno jako bardzo ludzkie, jak i industrialne. Owens natomiast stwierdziła „Dla mnie 8 oznaczało zakończenie – album, który będzie bez końca falował bezpośrednio ze mną”^[4]. Album nazwala „wyjątkiem” dla podkreślenia jego dźwiękowej zmiany w kierunku industrialnego brzmienia i dla odróżnienia go od drugiego albumu, utrzymanego w stylu klubowego techno-popu^[3].

Pod koniec marca 2022 roku ukazały się dwa single, zapowiadające album: „Sonic 8” i „Olga”. 26 kwietnia. Na kilka dni przed premierą albumu, Owens opublikowała trzeci singiel, „One” wraz z wizualizacją^[5].

Utwór „Release”, otwierający album, zbudowany jest na syntezatorowym, dudniącym podkładzie w stylu Throbbing Gristle, na tle którego Owens śpiewa transowo o ciałach, ruchu i uwolnieniu w rytm beatów. Kolejny utwór, „Voice”, inspirowany jest beatami w stylu Aphex Twina i ma równie minimalistyczny charakter, podczas gdy trzeci, „Anadlu”, jest próbą pójścia w kierunku ambientu. Jest to również najdłuższy utwór albumu, trwający osiem minut, ze słowami szeptanymi przez Owens w jej ojczystym języku: „anadlu allan” („wydech”). Utwór ten nawiązuje do Enyi, podobnie jak „Olga”, w którym wokaliza Owens oparta została na delikatnym, syntezatorowym podkładzie. Przedziela je „S.O (2)”, nowo nagrany remake utworu, który otwierał debiutancki album artystki^[6].

Lista według Discogs^[1]:

1.	Release	5:01
2.	Voice	3:07
3.	Anadlu	8:02
4.	S.O (2)	4:15
5.	Olga	3:02
6.	Nana Piano	5:39
7.	Quickening	5:20
8.	One	3:54
9.	Sonic 8	3:49
		42:09

• Kelly Lee Owens – teksty i wokalizy, aranżacja, nagrywanie
• Kelly Lee Owens, Lasse Marhaug – muzyka, nagrywanie (oprócz „Nana Piano”)
• Kelly Lee Owens, Lasse Marhaug – produkcja
• Beau Thomas – mastering
• Cherif Hashizume – miksowanie
• Joke Leonare – design
• Josie Hall – zdjęcie

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	75/100[7]
AnyDecentMusic?	7.3/10[8]
Metacritic	77/100[9]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[10]
Beats Per Minute	72%[11]
Clash	7/10[12]
Exclaim!	7/10[13]
Gigwise	[14]
The Line of Best Fit	7/10[15]
Mojo	[16]
musicOMH	[17]
NME	[3]
Paste	6.9/10[18]
Pitchfork	6.9/10[19]
Record Collector	[20]
The Skinny	[21]
Spectrum Culture	85%[22]
Sputnikmusic	3.5/5[23]
Uncut	9/10[24]
XS Noise	7/10[25]

Album otrzymał średnią ocenę 75 na 100 na podstawie 17 recenzji krytycznych w zestawieniu Album of the Year, 7.3 na 10 na podstawie 18 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?^[8] oraz 77 na 100 na podstawie 15 recenzji w podsumowaniu Metacritic^[9].

Bardzo wysoko ocenił album Martin Piers z miesięcznika Uncut dając wydawnictwu 9 punktów z 10 możliwych: „Ten surowy i bezkompromisowy album jest jak dotąd najbardziej szczerym wyrazem prawdziwych umiejętności Kelly Lee Owen”^[24].

Równie wysoką ocenę (9/10) wydawnictwo zyskało w oczach Rhysa Delany’ego z magazynu GIGWISE.com: „LP.8, choć sprawia wrażenie pewnego brzmieniowego odejścia, wciąż wydaje się być kompletnym albumem Kelly Lee Owens. Jeśli już, to album ten pozwolił Owens rozwinąć się jako artystce w najbardziej komplementarny sposób. Zamiast popadać w przesadę, Owens prześlizguje się przez wielkość. LP.8 to definitywny album roku”^[14].

„LP.8 to kolejna mocna pozycja w skrupulatnej dyskografii Owens, która brzmi zarówno stylowo, jak i całkowicie osobiście” – dowodzi J Simpson ze Spectrum Culture precyzując: „Wystarczy wyobrazić sobie, co mogłoby być możliwe, gdybyśmy wszyscy korzystali z dostępnych nam narzędzi, aby wyrazić siebie w pełni i całkowicie, aby znaleźć podobnie myślących współpracowników i pokrewne duchy, aby zanurzyć się w najlepszych myślach, jakie ludzkość ma do zaoferowania”^[22].

Zdaniem Bena Jolleya z magazynu NME w tym „odstającym” trzecim albumie walijska artystka buduje warstwy ambientowych dźwięków, aby stworzyć płytę, która pomimo swojej ciszy, czyni dużo hałasu”^[3]. Martyn Young z musicOMH zauważa, że „zmuszona do zrobienia czegoś innego z powodu okoliczności, Owens poszperała głęboko w swojej muzycznej duszy i sięgnęła do swoich najgłębszych twórczych kryteriów, aby nagrać niezwykłą płytę, będącą produktem odrębnego czasu i miejsca w historii”^[17]. Stephen Worthy z miesięcznika Mojo odnosi wrażenie, że LP.8 to „mroczne przepowiednie osadzone w eterycznej, hipnotycznej elektronice^[16].

Według Paula Simpsona z AllMusic na LP.8 Owens „czerpie z różnych, pozornie sprzecznych mistycznych energii, tworząc muzykę, która rzuca wyzwanie i szokuje w takim samym stopniu, jak koi”^[10].

„Po kilku bardzo osobistych tematach na delikatnym, wykwintnym Inner Song, Kelly Lee Owens zanurza się w abstrakcję na swoim najnowszym albumie, LP.8 – twierdzi Connor Duffey z Resident Advisor^[6].

Kristy Sawyer z Beats Per Minute jest zdania, że „jeśli przestrzeń ma dźwięk, to Kelly Lee Owens wykorzystała go w swoim najnowszym albumie LP.8 (…) Płyta ta opowiada o opozycji: prześladuje, ale koi, odpycha, jednocześnie wciągając. Podczas słuchania ta nieokiełznana eksploracja dźwięku stanie się częścią twojej własnej dialektycznej podświadomości, a nie ścieżką dźwiękową na parkiecie. Musisz słuchać” – zachęca autorka^[11].

Daniel Bromfield z Pitchforka zauważa, że „Twórczość Owens może być zimna i stalowa, ale pulsuje podskórnym nurtem duchowości. LP.8 podwaja oba te aspekty i znajduje sposoby, aby mogły działać w tandemie” Niskie tony są – jego zdaniem – przesadzone do tego stopnia, że każde uderzenie w bęben basowy lub sub-basowy ton rozmywa cały utwór postrząsajac nim^[19]. Natomiast w opinii Pata Kinga z magazynu Paste „mimo że LP.8 jest triumfem pod względem brzmienia, rozczarowujące jest słuchanie płyty, która sprawia wrażenie, jakby Owens była świadoma siebie, wiedząc o dostępności wydawnictw, które pojawiły się przed nią”^[18].

Dafydd Jenkins z magazynu The Skinny dał albumowi tylko 2 gwiazdki (z pięciu) stwierdzając: „Nieumyślną zaletą LP.8 jest to, że z pewnością wydaje się on być pracą w toku, ze wszystkimi przywarami kamieniem milowym ku czemuś lepszemu, co jeszcze nie zostało zrealizowane – niestety, również po raz pierwszy Owens zabrzmiała jak ktoś inny niż ona”^[21].