Latarnia morska Westerheversand
 Zdjęcie lotnicze obiektu (2015) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wysokość wieży |
40[1] m |
| Wysokość światła |
41[1] m n.p.m. |
| Zasięg światła | |
| Data budowy |
1906-1907[1] |
| Data uruchomienia |
1908[1] |
Położenie na mapie Szlezwika-Holsztynu  | |
Położenie na mapie Niemiec  | |
 54°22′24″N 8°38′24″E/54,373333 8,640000 | |
Latarnia morska Westerheversand (niem. Leuchtturm Westerheversand) – niemiecka latarnia morska na wybrzeżu Morza Północnego, na sztucznym wzgórku w pobliżu Westerhever[1]. W 1979 roku obsługa została zautomatyzowana, a domki latarników służą pracownikom Parku Narodowego Morza Wattowego i jako placówka badawcza Uniwersytetu w Kilonii[1].
Latarnia została (z wyjątkiem dolnej części i domów) wybudowana z gotowych części żeliwnych, wyprodukowanych przez hutę w Isselburgu[1]. Uprzednio usypano sztuczny pagórek, który zabezpieczał przed wyższym stanem wody i który wzmocniono palami, na których opiera się fundament[1]. Dwa domy dla latarników zostały rozmieszczone symetrycznie, aby zapewnić równowagę na sztucznym podłożu[1]. Budynki zostały oddane do użytku 17 lipca 1907[1].
Oświetlenie było od początku elektryczne – początkowo prąd wytwarzał agregat prądotwórczy, później był dostarczany kablem[1]. Wieża ma wysokość 40 metrów, zaś wysokość światła wynosi 41 metrów[1]. Zasięg białego światła to 21 mil morskich, czerwonego 16,5, a zielonego – 17,5 mil morskich[2].
Latarnia jest udostępniona do zwiedzania (ze względów bezpieczeństwa nie są wpuszczane dzieci do 7 lat)[2]. Istnieje także możliwość zawarcia ślubu w budowli[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Reinhard Scheiblich, Hans Helge Staack: Leuchttürme Lexikon. Wyd. 4. Edition Ellert & Richter, 2010, s. 194-196. ISBN 978-3-8319-0038-1. (niem.).
- 1 2 3 4 Westerheversand. Wasser- und Schifffahrtsverwaltung des Bundes. [dostęp 2015-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 maja 2013)]. (niem.).